Zo simpel kan het zijn
Wel niet zo goed voor de lijn
Maar het heeft toch zoooo gesmaakt
en mijn dagje koolhydraadrijker gemaakt!
En als dessert.... een tasje cafeïne!
donderdag 24 augustus 2017
Zo simpel kan het zijn !
Zo simpel kan het zijn
Wel niet zo goed voor de lijn
Maar het heeft toch zoooo gesmaakt
en mijn dagje koolhydraadrijker gemaakt!
En als dessert.... een tasje cafeïne!
maandag 7 augustus 2017
Durf jij mijn nieuwste gedicht te lezen ?
De spin
Sofie heeft een panische angst voor spinnen.
Wanneer ze er één ziet, weet ze niet wat te beginnen.
Haar ventje Bart, trekt zich er niets van aan,
en laat het beestje rustig haar gangen gaan.
Intussen zit Sofie reeds op de keukenkast,
en heeft ze bijna in haar broek geplast.
Maar ook dat doet Bart echter niets.
Die kruipt nog liever op zijn fiets.
Gelukkig bevinden zich boven ook haar zoon en diens vriendin,
die ook de aanwezigheid voelen van de dikke spin.
Koelbloedig als ze zijn, rennen ze in volle vaart de trap af,
en bezorgen ze het ongedierte een genadeloze doodstraf.
Een doodsprentje of een kist is er voor het beestje niet nodig,
want zulke bewoners zijn voor Sofie compleet overbodig!
Als bij een hete vulkaan, of een hevige windstorm,
vermorzelt de stofzuiger de spin tot een kleine worm!
Helaas is er deze beestjes vaak een kort leven beschoren,
en worden ze veelal voor het ongeluk geboren.
Die achtpotige dreumesen bezorgen ons veel hysterie,
maar redden ons tevens uit de insectenmiserie.
Die zaken worden door ons mensenschepsels dikwijls vergeten,
en daardoor handelen we meestal roekeloos zonder geweten.
Als we hier nu, voor we onze aanval starten, heel even bij stilstaan,
is het met het lijden van de spin, én met onze insectenbeten voor altijd gedaan!!!
Ineke Verhagen
7 augustus 2017
|
Dichteres Ineke Verhagen
Ik ben enorm blij dat ik deze jonge dichteres aan u mag voorstellen, als iemand je zo diep kan raken. Met simpele woorden, romantische gedachten, en andere magische atmosferen, zul je helemaal in de ban zijn van deze woordkunstenares. Al haar gedichten en poëzie zijn in verschillende thema's onderverdeeld. Zo kan je kiezen uit liefde, fun, verdriet, en ook warme gedichten over Kerstmis vergeet ze niet.
Neem even je tijd......
Een beste vriend .....
De journalist en de dichteres,
Ze kwamen elkaar tegen
en wisten niets van elkaar.
Doch had de camera hen reeds in zijn vizier.
Hij richtte zijn blik op een klein detail
en flitste een keer.
‘Deze foto is het begin van een schandaal …’
zo zei de journalist.
De dichteres daarentegen
was in een waan van emoties
en wist de journalist te betoveren
met een knipoog.
De journalist …
Hij vroeg zichzelf af hoe zijn nieuwe persbericht
eruit zou uitzien,
en twijfelde of dit wel volgens de wettelijke normen was…
…
Maar anderzijds trok hij zich geen snars aan van de media.
De dichteres vertoonde een heel ander beeld.
Zij was bang voor reacties
en zweefde op een storm van vraagtekens
en verlangens.
Beiden hadden geen idee
waar hun reis eindigen zou …
Beiden hadden geen vraag, noch een antwoord
op wat hen te wachten stond.
Het enige wat ze deden was de wet overtreden
door middel van een intense kus,
een warme knuffel
en de opvulling van een gezamenlijke leegte.
Door Ine Verhagen
op 11 maart 2011
en wisten niets van elkaar.
Doch had de camera hen reeds in zijn vizier.
Hij richtte zijn blik op een klein detail
en flitste een keer.
‘Deze foto is het begin van een schandaal …’
zo zei de journalist.
De dichteres daarentegen
was in een waan van emoties
en wist de journalist te betoveren
met een knipoog.
De journalist …
Hij vroeg zichzelf af hoe zijn nieuwe persbericht
eruit zou uitzien,
en twijfelde of dit wel volgens de wettelijke normen was…
…
Maar anderzijds trok hij zich geen snars aan van de media.
De dichteres vertoonde een heel ander beeld.
Zij was bang voor reacties
en zweefde op een storm van vraagtekens
en verlangens.
Beiden hadden geen idee
waar hun reis eindigen zou …
Beiden hadden geen vraag, noch een antwoord
op wat hen te wachten stond.
Het enige wat ze deden was de wet overtreden
door middel van een intense kus,
een warme knuffel
en de opvulling van een gezamenlijke leegte.
Door Ine Verhagen
op 11 maart 2011
Verboden Liefde
Verboden liefde zou je het dak van de hemel willen doen schreeuwen,
maar je steekt je liever weg in de meest eenzame sloppenwijken.
Verboden liefde …
Daar loop je niet zomaar mee te koop.
Maar het prijskaartje ervan zou je met hart en ziel
willen verscheuren.
Verboden liefde sluit ramen en deuren,
maar opent stille kamers en lege ruimten.
Verboden liefde doet je vergeten wie je bent,
en brengt je diepste angsten in het ongewisse.
Verboden liefde maakt je immens en groot,
maar sleurt je mee in een oase van onrust.
Verboden liefde sluit je het liefst van al buiten …
maar trekt je aan zoals een warme suikerwafel dat doet
op de koudste winterdagen.
Verboden liefde is er eentje die je niet zomaar ongevoelig laat,
maar doet verdrinken in de heetste tranen,
en laat zweven tussen de meest intense emoties.
Door Ine Verhagen
op 22 november 2009
maar je steekt je liever weg in de meest eenzame sloppenwijken.
Verboden liefde …
Daar loop je niet zomaar mee te koop.
Maar het prijskaartje ervan zou je met hart en ziel
willen verscheuren.
Verboden liefde sluit ramen en deuren,
maar opent stille kamers en lege ruimten.
Verboden liefde doet je vergeten wie je bent,
en brengt je diepste angsten in het ongewisse.
Verboden liefde maakt je immens en groot,
maar sleurt je mee in een oase van onrust.
Verboden liefde sluit je het liefst van al buiten …
maar trekt je aan zoals een warme suikerwafel dat doet
op de koudste winterdagen.
Verboden liefde is er eentje die je niet zomaar ongevoelig laat,
maar doet verdrinken in de heetste tranen,
en laat zweven tussen de meest intense emoties.
Door Ine Verhagen
op 22 november 2009
Ik fluister je naam
en verdwaal voor heel even.
Handgeschreven letters op een gekreukt perkament…
De littekens van een onvoltooid verlangen.
Ik wandel door de straat.
Loeiende sirenes en scheurende gitaren misvormen
de echo van je stem.
Ik zou willen schreeuwen om je dichterbij te krijgen.
Maar mijn keel lijkt vastgeroest van opgekropte hoop.
En zomaar ineens … kijk ik in die zachte, vertrouwde ogen.
Ogen die zich telkens weer aan me vastklampen.
Stil en onzichtbaar.
Je lieve lach doet me bijna geloven dat sprookjes werkelijkheid kunnen zijn.
Mijn lichaamstemperatuur verslaat de kille westenwind,
en betovert het hele straatbeeld.
Hangend aan je lippen begint een broeiend gevoel
een eigen leven te leiden.
Als ik mijn ogen zou sluiten, zou ik je als in mijn dromen kussen.
Ik wil je hand vastnemen en met je meegaan.
Ik wil je troostend door je haren strelen wanneer je verdriet hebt.
Daarna zal ik in je armen rusten en luisteren naar je verhaal.
Ademloos en zacht.
Door Ineke Verhagen
op 11 april 2013
Gouden vleugels
Je streek neer met je gouden vleugels.
Ik stond meteen in vuur en vlam.
Je was gewoonweg prachtig!
Met je ene vleugels gaf je me alle warmte en liefde die iemand me ooit kon geven.
En je zachte woorden streelden mijn ego.
Maar met je andere vleugel werd ik weer verstoten.
Je liet me niet binnen in je hart.
Toch was ik gevangen.
Ik zat gevangen in jouw sterke vleugels …
En plots was je weg.
Verdwenen.
Je was zomaar opeens met de noorderzon vertrokken.
Ik heb je nog overal gezocht.
Ik heb iedereen gevraagd waar je kon zijn.
Maar niemand begreep me.
Niemand wist waar ik het over had.
Want je was slechts een droom,
van héél even.
Een adembenemende droom met gouden vleugels.
Door Ine Verhagen
Op 4 juni 1996
Ik stond meteen in vuur en vlam.
Je was gewoonweg prachtig!
Met je ene vleugels gaf je me alle warmte en liefde die iemand me ooit kon geven.
En je zachte woorden streelden mijn ego.
Maar met je andere vleugel werd ik weer verstoten.
Je liet me niet binnen in je hart.
Toch was ik gevangen.
Ik zat gevangen in jouw sterke vleugels …
En plots was je weg.
Verdwenen.
Je was zomaar opeens met de noorderzon vertrokken.
Ik heb je nog overal gezocht.
Ik heb iedereen gevraagd waar je kon zijn.
Maar niemand begreep me.
Niemand wist waar ik het over had.
Want je was slechts een droom,
van héél even.
Een adembenemende droom met gouden vleugels.
Door Ine Verhagen
Op 4 juni 1996
Er spookt iets door mijn hoofd
iets dat me van onschuldige gedachten heeft beroofd.
Het kwam plots en totaal onverwacht,
en heeft me halsoverkop van mijn stuk gebracht.
Op één of andere manier ben ik compleet ondersteboven …
En dat had ik echter nooit kunnen of willen geloven.
Hoe is het in Godsnaam mogelijk
dat ik mezelf wilde geven,
aan hem die ik al maanden voorbij loop,
doch ken ik hem nog maar heel even.
Ik ben niet altijd even bescheiden,
maar steeds gereserveerd.
Hebben mijn geweten en vastberadenheid zich dan echt tegen me gekeerd?
Als de waarheid pleit dat het me nu eens geen barst kan schelen
dat ik mijn gevoelens en verlangens eindelijk nog eens kon delen …
En als ik nu eens zou zeggen dat de wereld de pot op kan
omwille van de passionele kracht die me één nacht in zijn bezit nam.
Zou geluk zich dan voor altijd tegen me keren?
Of zal ik me dan steeds in harnas en gewapend tegen
mijn gevoelens moeten weren?
Die gedachte lijkt me hels geschift en onvoorwaardelijk krankzinnig.
Want zonder risico's is het leven alles behalve zinnig.
Er bestaan nog steeds geen mirakels die gedane dingen kunnen wegtoveren.
Er zijn ook geen dromen die de werkelijkheid door cupido's veroveren.
Enkel hoop mag zich in mijn wensen mengen,
al is het alleen maar om me af en toe weer tot rede te brengen.
Door Ine Verhagen
op 29 juli 2010
Lees meer: http://ineke-verhagen.webnode.be/verlangen/
Als ik de jouwe was
Als ik de jouwe was
droomde ik niet meer van het onwaarschijnlijke.
Als jij de mijne was,
schreef ik je elke dag een gedicht.
Elk uur van de dag zou ik je liefhebben, elke minuut zou ik met je meegaan in je gedachten, en elke seconde zou ik bloeien als bloesem.
Als ik de jouwe was
vonden we elkaar terug in het metershoge gras,
streelde ik door je haren
en zat ik naast je op een verlaten strand.
Als ik de jouwe was
volgde ik je denkwereld, en was ik het antwoord op je vragen.
Als jij de mijne was,
was het leven me veel meer waard dan een regendruppel op de ruit,
een wolk achter de zon
of een pijnkreet om het onaanvaardbare.
Als ik de jouwe was
liep ik hand in hand met je door elke storm,
door elke stortbui en elk donker bos dat onze weg kruist.
Als ik de jouwe was
stierf ik in je armen en ontwaakte ik in je mooiste dromen.
Ik zou in je huid kruipen en je onvoorwaardelijk begeren.
Als ik de jouwe was
was de zonsopgang in jouw ogen nog zoveel mooier
dan de gedachte dat jij de mijne was.
Door Ineke Verhagen
op 2 juni 2013
droomde ik niet meer van het onwaarschijnlijke.
Als jij de mijne was,
schreef ik je elke dag een gedicht.
Elk uur van de dag zou ik je liefhebben, elke minuut zou ik met je meegaan in je gedachten, en elke seconde zou ik bloeien als bloesem.
Als ik de jouwe was
vonden we elkaar terug in het metershoge gras,
streelde ik door je haren
en zat ik naast je op een verlaten strand.
Als ik de jouwe was
volgde ik je denkwereld, en was ik het antwoord op je vragen.
Als jij de mijne was,
was het leven me veel meer waard dan een regendruppel op de ruit,
een wolk achter de zon
of een pijnkreet om het onaanvaardbare.
Als ik de jouwe was
liep ik hand in hand met je door elke storm,
door elke stortbui en elk donker bos dat onze weg kruist.
Als ik de jouwe was
stierf ik in je armen en ontwaakte ik in je mooiste dromen.
Ik zou in je huid kruipen en je onvoorwaardelijk begeren.
Als ik de jouwe was
was de zonsopgang in jouw ogen nog zoveel mooier
dan de gedachte dat jij de mijne was.
Door Ineke Verhagen
op 2 juni 2013
Een intens gevoel
Een intens gevoel kan zo aangrijpend zijn dat je er stil van wordt.
Het overdondert je en vervormt zich tot een breekbaar verlangen naar iets onaantastbaar.
Het laat niets aan de verbeelding over.
Niets is sterker … niet de zon, niet de regen, noch de storm.
Een intens gevoel is vreugde en pijn, maar onsterfelijk.
Het geeft een onverklaarbare drang te vergeten wie je bent
en te grijpen naar eindeloze begeerten.
Het tovert tranen van geluk, en doet je rillen van emotie.
Een kippenvelmoment is er niets tegen.
Een intens gevoel doet je maar voor één ding leven …
een onuitwisbaar genot.
Het laat je niet los en is niet te verwoorden … onuitspreekbaar.
Het is dieper dan de zee kan gaan.
Een intens gevoel is niet te stoppen.
Het doet je tot het uiterste gaan voor iets dat misschien niet eens bestaat.
Een intens gevoel is iets dat je moet vasthouden in de palm van je hand en in het kleinste kamertje van je hart.
Het laat je toch niet los, maar klampt zich met de dag steeds steviger aan je vast.
Een intens gevoel is je trouwste vriend.
Hij brengt je wel waar je zijn moet.
Door Ine Verhagen
op 30 maart 2011
Het overdondert je en vervormt zich tot een breekbaar verlangen naar iets onaantastbaar.
Het laat niets aan de verbeelding over.
Niets is sterker … niet de zon, niet de regen, noch de storm.
Een intens gevoel is vreugde en pijn, maar onsterfelijk.
Het geeft een onverklaarbare drang te vergeten wie je bent
en te grijpen naar eindeloze begeerten.
Het tovert tranen van geluk, en doet je rillen van emotie.
Een kippenvelmoment is er niets tegen.
Een intens gevoel doet je maar voor één ding leven …
een onuitwisbaar genot.
Het laat je niet los en is niet te verwoorden … onuitspreekbaar.
Het is dieper dan de zee kan gaan.
Een intens gevoel is niet te stoppen.
Het doet je tot het uiterste gaan voor iets dat misschien niet eens bestaat.
Een intens gevoel is iets dat je moet vasthouden in de palm van je hand en in het kleinste kamertje van je hart.
Het laat je toch niet los, maar klampt zich met de dag steeds steviger aan je vast.
Een intens gevoel is je trouwste vriend.
Hij brengt je wel waar je zijn moet.
Door Ine Verhagen
op 30 maart 2011
Dichterbij
Ik wou dat ik dichter bij je kon zijn
dichterbij dan vandaag
Ik wil de sterren met je tellen
en de morgen met je beleven.
Ik wil regendruppels voor je vangen,
luchtbellen verzamelen
en de zon voor je laten schijnen.
Ik wil dichter bij je zijn.
Zo dichtbij dat ik je adem kan voelen
en je hartritme kan volgen.
Ik wil met je dansen
op een regenboog onder de horizon.
Ik wil een lied voor je zingen
als een nachtegaal in de duisternis.
Ik zou zo graag dichter bij je zijn
dichter dan in mijn gedachten,
dichterbij dan waar ik zelf ben.
Ik wil niet naast je staan,
maar bij je staan.
Ik wil je naam schrijven,
duizend keer na elkaar.
Ik wil hem uitschreeuwen
tot je me zal horen.
Ik wou dat ik dichter bij je kon zijn
dichterbij dan mijn eigen lichaam.
Ik wil je hand vasthouden
als het kon de hele dag.
Ik wil je vertellen hoe graag ik je heb
en hoezeer ik je zou missen als je er niet was.
Ik wil je eigenlijk gewoon laten weten
wat ik niet zeggen kan.
Door Ineke Verhagen
dichterbij dan vandaag
Ik wil de sterren met je tellen
en de morgen met je beleven.
Ik wil regendruppels voor je vangen,
luchtbellen verzamelen
en de zon voor je laten schijnen.
Ik wil dichter bij je zijn.
Zo dichtbij dat ik je adem kan voelen
en je hartritme kan volgen.
Ik wil met je dansen
op een regenboog onder de horizon.
Ik wil een lied voor je zingen
als een nachtegaal in de duisternis.
Ik zou zo graag dichter bij je zijn
dichter dan in mijn gedachten,
dichterbij dan waar ik zelf ben.
Ik wil niet naast je staan,
maar bij je staan.
Ik wil je naam schrijven,
duizend keer na elkaar.
Ik wil hem uitschreeuwen
tot je me zal horen.
Ik wou dat ik dichter bij je kon zijn
dichterbij dan mijn eigen lichaam.
Ik wil je hand vasthouden
als het kon de hele dag.
Ik wil je vertellen hoe graag ik je heb
en hoezeer ik je zou missen als je er niet was.
Ik wil je eigenlijk gewoon laten weten
wat ik niet zeggen kan.
Door Ineke Verhagen
Ik verloochende mezelf
en vergat wie ik was.
Ik betoverde de waarheid
en ontsnapte aan de realiteit.
Ik dacht alleen maar aan jou.
Je sloop mijn leven langzaam binnen,
en vond geen uitweg meer.
De hekken waren gesloten
en de wanhoop kwam op je af.
En ik wilde je alleen maar bij mij.
Ik betrad een spoor …
ver weg van mezelf.
Ik genoot van aandacht
om de foute dingen.
Ik droomde van een leven met jou.
Je was het verloren puzzelstuk, het gebroken glas,
en het gescheurde blad.
Je raasde als een rusteloze storm mijn ziel binnen.
Maar ik was een rollercoaster van emoties.
Je wilde vluchten,
en het is je niet gelukt.
Je had geproefd van te veel
en gedronken van te weinig.
Je leek te verstikken in een leeglopend vat.
Ik verloor mijn trots,
maar heb mezelf opnieuw gevonden.
Je verdween opeens,
maar je bent weer terug gekomen.
Je bent zo ver weg,
maar toch nog dichtbij.
Door Ine Verhagen
op 1 maart 2012
Ik wacht op jou....
Zolang er na een nacht weer een dag komt.
Zolang er na een winter weer een lente komt.
Zolang de merels blijven zingen.
Ik blijf op je wachten …
Al weet de regen soms van geen ophouden.
Al stormt het dagen aan een stuk.
Al bevries ik in de sneeuw.
Ik geef je niet op …
Niet wanneer de wanhoop nabij is.
Niet zonder je ooit ontmoet te hebben.
Niet vooraleer ik mezelf te rusten leg.
Ik zal op je wachten …
Zolang mijn tranen telkens weer drogen.
Zolang de rust in mezelf steeds terugkeert.
Zolang slechte herinneringen blijven vervagen.
Ik geef de hoop niet op …
Ook al besterf ik het vanbinnen.
Ook al zeg ik nog duizend keer vaarwel.
Ook al lijk ik mijn ziel te verloochenen.
Ik wacht op jou …
Op jou alleen.
Al worden minuten uren, en maanden jaren.
Al verdrink ik in de zee of ben ik verlaten in de donkere nacht.
Al sluit ik mijn ogen en rust ik in een dal.
Ik zal altijd op je wachten.
Door Ineke Verhagen
op 22 februari 2013
Zolang er na een winter weer een lente komt.
Zolang de merels blijven zingen.
Ik blijf op je wachten …
Al weet de regen soms van geen ophouden.
Al stormt het dagen aan een stuk.
Al bevries ik in de sneeuw.
Ik geef je niet op …
Niet wanneer de wanhoop nabij is.
Niet zonder je ooit ontmoet te hebben.
Niet vooraleer ik mezelf te rusten leg.
Ik zal op je wachten …
Zolang mijn tranen telkens weer drogen.
Zolang de rust in mezelf steeds terugkeert.
Zolang slechte herinneringen blijven vervagen.
Ik geef de hoop niet op …
Ook al besterf ik het vanbinnen.
Ook al zeg ik nog duizend keer vaarwel.
Ook al lijk ik mijn ziel te verloochenen.
Ik wacht op jou …
Op jou alleen.
Al worden minuten uren, en maanden jaren.
Al verdrink ik in de zee of ben ik verlaten in de donkere nacht.
Al sluit ik mijn ogen en rust ik in een dal.
Ik zal altijd op je wachten.
Door Ineke Verhagen
op 22 februari 2013
Ik wou dat je was
voor mij alleen
Nee, niet als mijn bezit
maar als een trouwe soulmate
met een beschermende arm om me heen.
Ik wil je
niet langer delen
niet meer …
Alleen je hart wil ik voor eeuwig stelen.
Ik kan je geven
steun en toeverlaat,
warmte en genegenheid,
maar als geschenk bekruipt me de eenzaamheid.
Ik voel
je blik op mij gericht,
je verlangen als in een verloren gedicht.
Maar ik ruik de ondankbare geur van bedrog …
en schuldgevoel in't kielzog.
Ik wil je
liefst van al laten gaan.
Maar de verleiding
doet me steeds ten onder gaan.
Ik wou dat je was
diegene die ik kon loslaten,
zonder mijn hart nog op de achtergrond te horen praten.
Door Ine Verhagen
op 2 november 2010
Nee, niet als mijn bezit
maar als een trouwe soulmate
met een beschermende arm om me heen.
Ik wil je
niet langer delen
niet meer …
Alleen je hart wil ik voor eeuwig stelen.
Ik kan je geven
steun en toeverlaat,
warmte en genegenheid,
maar als geschenk bekruipt me de eenzaamheid.
Ik voel
je blik op mij gericht,
je verlangen als in een verloren gedicht.
Maar ik ruik de ondankbare geur van bedrog …
en schuldgevoel in't kielzog.
Ik wil je
liefst van al laten gaan.
Maar de verleiding
doet me steeds ten onder gaan.
Ik wou dat je was
diegene die ik kon loslaten,
zonder mijn hart nog op de achtergrond te horen praten.
Door Ine Verhagen
op 2 november 2010
Vertel me iets
Vertel me wat liefde is …
Vertel me hoe het voelt om begeerd te worden,
en vertel me wat het is om zelf te begeren.
Vertel me hoe de warmte van de zon voelt.
Overtuig me dat er tranen van geluk zijn,
en neem mijn tranen van verdriet weg.
Vertel me wat passie is …
Bewijs me dat romantiek echt bestaat,
en vertel me hoe intens een kus kan zijn.
Vertel me hoe een knuffel voelt.
Neem me in je armen en hou me vast.
Vertel me dan dat je van me houdt.
Vertel me wat geborgenheid is …
Geef me je hand en vraag me ten dans,
en laat m'n lichaam smelten in het jouwe.
Vertel me hoe het is om te dromen …
en ook om in die dromen te kunnen geloven.
Vertel me hoe stiltes worden gebroken.
Vertel me geen sprookjes …
Vertel me gewoon een simpele waarheid
en bevrucht mijn brandend verlangen.
Door Ine Verhagen
op 16 oktober 2009
Vertel me hoe het voelt om begeerd te worden,
en vertel me wat het is om zelf te begeren.
Vertel me hoe de warmte van de zon voelt.
Overtuig me dat er tranen van geluk zijn,
en neem mijn tranen van verdriet weg.
Vertel me wat passie is …
Bewijs me dat romantiek echt bestaat,
en vertel me hoe intens een kus kan zijn.
Vertel me hoe een knuffel voelt.
Neem me in je armen en hou me vast.
Vertel me dan dat je van me houdt.
Vertel me wat geborgenheid is …
Geef me je hand en vraag me ten dans,
en laat m'n lichaam smelten in het jouwe.
Vertel me hoe het is om te dromen …
en ook om in die dromen te kunnen geloven.
Vertel me hoe stiltes worden gebroken.
Vertel me geen sprookjes …
Vertel me gewoon een simpele waarheid
en bevrucht mijn brandend verlangen.
Door Ine Verhagen
op 16 oktober 2009
Als straks de zon weer schijnt
Als straks de zon weer voor je schijnt,
de wolken een stukje zijn opgeschoven
en de regen schuilt voor de storm,
zullen wonden langzaam helen.
Wanneer ochtenddauw je doet verlangen naar de dag,
en een kraaiende haan je opnieuw zin geeft
om een deuntje te fluiten met de andere vogels,
dan ben je aan het genezen.
Als het straks herfst wordt,
de dag weer sneller overgaat in de nacht
en tranen weer van geen ophouden weten …
Dan zal een regenboog een ster doen schitteren
aan het einde van de rit.
Wanneer de winter je doet bevriezen.
Wanneer je wil wegzinken in een verdronken droom,
of denkt uit te glijden op een sneeuwtapijt,
zul je door de lach van een kind weer ontdooien.
Als het ooit weer lente wordt
zul je opnieuw lachen en tranen huilen van geluk.
Op een dag zal de zon weer voor je schijnen …
en hopelijk ben ik dan toevallig in de buurt.
Door Ineke Verhagen
de wolken een stukje zijn opgeschoven
en de regen schuilt voor de storm,
zullen wonden langzaam helen.
Wanneer ochtenddauw je doet verlangen naar de dag,
en een kraaiende haan je opnieuw zin geeft
om een deuntje te fluiten met de andere vogels,
dan ben je aan het genezen.
Als het straks herfst wordt,
de dag weer sneller overgaat in de nacht
en tranen weer van geen ophouden weten …
Dan zal een regenboog een ster doen schitteren
aan het einde van de rit.
Wanneer de winter je doet bevriezen.
Wanneer je wil wegzinken in een verdronken droom,
of denkt uit te glijden op een sneeuwtapijt,
zul je door de lach van een kind weer ontdooien.
Als het ooit weer lente wordt
zul je opnieuw lachen en tranen huilen van geluk.
Op een dag zal de zon weer voor je schijnen …
en hopelijk ben ik dan toevallig in de buurt.
Door Ineke Verhagen
Verwennerij....
Mijn tepels zullen het topje
van je penis verwennen.
Laat je lichaam me in bescherming nemen
totdat ik genadeloos heet wordt.
De hemel zal voor je open gaan,
en sterren zullen je omarmen.
Ik lik je edele delen met volle overgave
en kijk in je mooie blauwe ogen.
Er zal een stilte vallen
wanneer bewegingen je sprakeloos maken.
Laat jezelf gaan van intens genot,
en vergeet alles om je heen.
Mijn vingers breken het ijs,
en in alle stilte bevredig ik mezelf.
Ik sla je schaamteloos gade,
en doe je rillen van extase.
Je bent volledig verdoofd,
wanneer ik je langzaam inbreng.
En als een geslagen hond,
geniet je van de pure waanzin.
Door Ine Verhagen
op 14 september 2011
van je penis verwennen.
Laat je lichaam me in bescherming nemen
totdat ik genadeloos heet wordt.
De hemel zal voor je open gaan,
en sterren zullen je omarmen.
Ik lik je edele delen met volle overgave
en kijk in je mooie blauwe ogen.
Er zal een stilte vallen
wanneer bewegingen je sprakeloos maken.
Laat jezelf gaan van intens genot,
en vergeet alles om je heen.
Mijn vingers breken het ijs,
en in alle stilte bevredig ik mezelf.
Ik sla je schaamteloos gade,
en doe je rillen van extase.
Je bent volledig verdoofd,
wanneer ik je langzaam inbreng.
En als een geslagen hond,
geniet je van de pure waanzin.
Door Ine Verhagen
op 14 september 2011
Ik droom van sinistere uithoeken
in de deuropening van de kamer.
Ik hoop dat je me meeneemt
naar een oase van ontucht.
Neervallend op je knieën,
zul je me smeken om genade.
En ik zal je mijn hand geven
en je verwarmen in mijn boezem.
Je heldere ogen zijn zo onschuldig,
en zo eindeloos verlangend.
Je zachte lippen zijn eerbaar en warm.
Beter gezegd … hartstochtelijk betoverend.
Je verlangt naar innerlijke waanzin
wanneer je op mijn drempel staat.
Je kijkt door het sleutelgat van de badkamer
en vergeeft me mijn ronde vormen.
Ik ontmoet je aan de voordeur,
en ontvoer je naar mijn ziel.
Ik verbind je met de lakens,
die ons deze nacht zullen vergezellen.
Door Ine Verhagen
op 17 september 2011
Bij een stille wenk vroeg hij haar op café....
en als een braaf zieltje ging ze met hem mee.
Ze waren zich van geen kwaad bewust …
en nietsvermoedend dat de avond zou eindigen
in een avontuur vol passie en genot.
Bij de plotse aanraking van zijn hand,
tintelde haar hele lichaam tot op haar
meest gevoelige plekjes.
Zijn ogen gericht op haar boezem,
smachtend naar de zoete smaak van haar tepels.
De hitte van de laatste zomerse avond
beroofde hen van hun kinderlijke onschuld.
En wanneer hij haar kuste, sloot ze haar ogen
en verloor ze zichzelf in intens genot.
Onder het vurige licht van de maan,
vormden hun lichamen een onafscheidelijk team.
Ze voelde het kloppen van zijn hart,
graaide met haar handen door zijn haar
en streelde met haar vinger zijn gelaat,
Hij bespeelde haar lichaam met een lust,
fantasie en lijdzaam verlangen.
Het eindeloze ontastbare was plots zo dichtbij.
Maar eens de betovering verbroken,
kwam het nakend afscheid, en kusten
ze elkaar weer vaarwel.
Door Ine Verhagen
Je bent me er eentje...
Je kruist mijn pad op een stil moment.
Je laat me lachen in een vleug van euforie.
Je bent een ster aan de hemel,
maar je kunt een wolk doen knallen.
Je bent me er eentje …
Je kust mijn lippen
zachter dan hoe een kus ook maar kan zijn.
Je drukt me tegen je aan
en betovert mijn binnenste met slechts vage dromen.
Je heelt mijn lege dagen.
Je bent me er eentje …
Je neemt me mee naar een huis
waarin reeds dromen zijn vervlogen.
Je streelt me met je eerlijkheid
en je twijfels zitten in de palm van mijn hand.
Je doet me slapen als een roos.
Je bent me er eentje …
Je lijkt door een bos met me te wandelen,
op zoek naar nooit eerder geziene herfstkleuren.
Je tracht de hemel helderblauw voor me te kleuren,
maar soms wordt het je wat te veel…
En net als ik wil je misschien wel eens verdwijnen,
vergeten hoe en wat … welke dag het vandaag is …
Je bent me er eentje …
Je knuffelt me en geeft me voldoening
met slechts één knipoog.
Door Ine Verhagen
op 23 oktober 2011
Je laat me lachen in een vleug van euforie.
Je bent een ster aan de hemel,
maar je kunt een wolk doen knallen.
Je bent me er eentje …
Je kust mijn lippen
zachter dan hoe een kus ook maar kan zijn.
Je drukt me tegen je aan
en betovert mijn binnenste met slechts vage dromen.
Je heelt mijn lege dagen.
Je bent me er eentje …
Je neemt me mee naar een huis
waarin reeds dromen zijn vervlogen.
Je streelt me met je eerlijkheid
en je twijfels zitten in de palm van mijn hand.
Je doet me slapen als een roos.
Je bent me er eentje …
Je lijkt door een bos met me te wandelen,
op zoek naar nooit eerder geziene herfstkleuren.
Je tracht de hemel helderblauw voor me te kleuren,
maar soms wordt het je wat te veel…
En net als ik wil je misschien wel eens verdwijnen,
vergeten hoe en wat … welke dag het vandaag is …
Je bent me er eentje …
Je knuffelt me en geeft me voldoening
met slechts één knipoog.
Door Ine Verhagen
op 23 oktober 2011
Ik hou van je
Het klinkt cliché en onrealistisch,
maar een droom vertelde me de waarheid.
Het klinkt als een leugen
of als een fout gespelde tekst,
maar iets zegt me dat ik nooit nog iemand zal vinden als jij.
De wereld heeft even stilgestaan …
En verlangens hebben je verafschuwd,
razernij heeft je beledigd,
en verdriet bracht mijn gevoelens tot een passionele vernedering.
Maar ik hou van je.
Iedere verstaanbare spreektaal kan verwoorden hoeveel.
Iedere ster aan de hemel knipoogt om dit voldongen feit.
Ieder gesproken woord maait een stukje onzekerheid weg.
Ik hou van je
Maar niemand begrijpt het.
Zelfs jij niet.
Je weet het niet,
je wilt het niet,
of je kunt het gewoon niet.
Maar ik hou van je.
Dus vergeef me deze woorden,
want ze staan in mijn hart geschreven.
Ik hou van je …
En het doet pijn je blik te zien wegzinken in een dal…
Het breekt me vanbinnen,
en het verscheurt me met haar en huid.
Ik wil je niet zien lijden op golven van eenzaamheid …
Ik wil je lichaam verwarmen met koortsachtige dromen.
Ik zal er voor je zijn en je troosten als het stormt in je verlangens.
Ik neem je in mijn armen en kus je zorgen weg …
En misschien … Misschien blijf je ik je niet helemaal trouw …
Maar wat ik met zekerheid kan zeggen,
is dat ik van je hou.
Door Ine Verhagen
op 7 maart 2011
maar een droom vertelde me de waarheid.
Het klinkt als een leugen
of als een fout gespelde tekst,
maar iets zegt me dat ik nooit nog iemand zal vinden als jij.
De wereld heeft even stilgestaan …
En verlangens hebben je verafschuwd,
razernij heeft je beledigd,
en verdriet bracht mijn gevoelens tot een passionele vernedering.
Maar ik hou van je.
Iedere verstaanbare spreektaal kan verwoorden hoeveel.
Iedere ster aan de hemel knipoogt om dit voldongen feit.
Ieder gesproken woord maait een stukje onzekerheid weg.
Ik hou van je
Maar niemand begrijpt het.
Zelfs jij niet.
Je weet het niet,
je wilt het niet,
of je kunt het gewoon niet.
Maar ik hou van je.
Dus vergeef me deze woorden,
want ze staan in mijn hart geschreven.
Ik hou van je …
En het doet pijn je blik te zien wegzinken in een dal…
Het breekt me vanbinnen,
en het verscheurt me met haar en huid.
Ik wil je niet zien lijden op golven van eenzaamheid …
Ik wil je lichaam verwarmen met koortsachtige dromen.
Ik zal er voor je zijn en je troosten als het stormt in je verlangens.
Ik neem je in mijn armen en kus je zorgen weg …
En misschien … Misschien blijf je ik je niet helemaal trouw …
Maar wat ik met zekerheid kan zeggen,
is dat ik van je hou.
Door Ine Verhagen
op 7 maart 2011
Ik heb van jou gedroomd
Ik heb aan je gedacht
de hele dag en de hele nacht.
Ik heb me vragen over jou gesteld,
mezelf tegen je geweerd …
Maar als een puber over je gefantaseerd.
Ik heb over je gepraat.
Ik heb je naam niet laten vallen,
omdat ik het niet voor mezelf wilde vergallen.
Ik heb je met anderen vergeleken.
Ik heb geen enkele gelijkenis gevonden.
Gewoon omdat ze niet aan je tippen konden.
Ik heb je gezocht.
Ik heb je naam niet durven vragen …
En daarna zat het vanbinnen allemaal te klagen.
Ik heb je in mijn hart gesloten.
Ik heb in je blik je binnenste ontmoet …
en in één oogwenk wist ik … het is goed.
Door Ine Verhagen
de hele dag en de hele nacht.
Ik heb me vragen over jou gesteld,
mezelf tegen je geweerd …
Maar als een puber over je gefantaseerd.
Ik heb over je gepraat.
Ik heb je naam niet laten vallen,
omdat ik het niet voor mezelf wilde vergallen.
Ik heb je met anderen vergeleken.
Ik heb geen enkele gelijkenis gevonden.
Gewoon omdat ze niet aan je tippen konden.
Ik heb je gezocht.
Ik heb je naam niet durven vragen …
En daarna zat het vanbinnen allemaal te klagen.
Ik heb je in mijn hart gesloten.
Ik heb in je blik je binnenste ontmoet …
en in één oogwenk wist ik … het is goed.
Door Ine Verhagen
Ik adem je
Ik adem je … in en uit.
Ik rook je … als een bijna gedoofde sigaret.
Ik drink je … als een glas dat langzaam leegloopt.
Ik leef je, en versmacht je als in een windhoos.
Ik volg je, en kom je tegen.
Ik voed mezelf met jou,
maar krijg honger van de illusie.
Ik adem je … in en uit.
Ik blaas je weg.
Ik hou je vast, en ik laat je los.
Ik teken je, en wis je weer uit.
Ik overval je, en trek me weer terug.
Ik leun op je, en ik steun je …
Maar ik stort neer in het diepe.
Ik adem je … in en uit.
Ik zwem naar je toe,
maar verdrink in je.
Ik verloochen je, en ik verafgood je.
Ik schaduw je in het schemerlicht.
Ik verdwaal in je, en ik vind mezelf.
Ik hou je vast, en ik laat je los.
Ik adem je … in en uit.
Door Ineke Verhagen
Ik rook je … als een bijna gedoofde sigaret.
Ik drink je … als een glas dat langzaam leegloopt.
Ik leef je, en versmacht je als in een windhoos.
Ik volg je, en kom je tegen.
Ik voed mezelf met jou,
maar krijg honger van de illusie.
Ik adem je … in en uit.
Ik blaas je weg.
Ik hou je vast, en ik laat je los.
Ik teken je, en wis je weer uit.
Ik overval je, en trek me weer terug.
Ik leun op je, en ik steun je …
Maar ik stort neer in het diepe.
Ik adem je … in en uit.
Ik zwem naar je toe,
maar verdrink in je.
Ik verloochen je, en ik verafgood je.
Ik schaduw je in het schemerlicht.
Ik verdwaal in je, en ik vind mezelf.
Ik hou je vast, en ik laat je los.
Ik adem je … in en uit.
Door Ineke Verhagen
Hou me vast
en laat me de zon zien onder jouw regenboog.
Geef me je hand,
zodat ik het kan verwarmen in het mijne.
Kijk me aan,
en kus mijn angsten en onzekerheden weg.
Laat ons samen op pad gaan,
en laat tijd onze tekortkomingen verslaan.
Streel mijn haren
alsof je de snaren van je gitaar bespeelt.
Speel erop los alsof alles ervan afhangt.
Gebroken snaren kunnen we samen herstellen.
Klim op een podium en zing een lied voor me …
Ik zal je achtergrond zijn.
Teken mijn portret met onuitwisbare inkt.
Ik zal het opvullen met de warmste kleuren.
Dans met me aan de rand van een meer.
Vogels zullen ons lievelingslied zingen.
Laat ons baden in de zee die we samen zullen doorzwemmen,
en laat ons van elkaar leren houden op een godverlaten strand.
Hou me vast en laat me nooit meer los.
Door Ine Verhagen
op 7 februari 2010
Geef me je hand,
zodat ik het kan verwarmen in het mijne.
Kijk me aan,
en kus mijn angsten en onzekerheden weg.
Laat ons samen op pad gaan,
en laat tijd onze tekortkomingen verslaan.
Streel mijn haren
alsof je de snaren van je gitaar bespeelt.
Speel erop los alsof alles ervan afhangt.
Gebroken snaren kunnen we samen herstellen.
Klim op een podium en zing een lied voor me …
Ik zal je achtergrond zijn.
Teken mijn portret met onuitwisbare inkt.
Ik zal het opvullen met de warmste kleuren.
Dans met me aan de rand van een meer.
Vogels zullen ons lievelingslied zingen.
Laat ons baden in de zee die we samen zullen doorzwemmen,
en laat ons van elkaar leren houden op een godverlaten strand.
Hou me vast en laat me nooit meer los.
Door Ine Verhagen
op 7 februari 2010
Het voelt goed
Het doet goed om bij je te zijn.
Het voelt goed te weten dat je mijn naaste bent.
Alleen al bij het aanraken van je hand,
is de tinteling sterker dan mezelf,
sterker dan een stille wenk,
sterker dan een onbeduidend verlangen.
Het doet goed mijn gevoel te volgen.
Het geeft bijna voldoening te weten dat jij er bent.
Al staat de wereld op zijn kop van krankzinnigheid,
en ben ik gedoemd te gaan in eenzaamheid …
Mijn gevoel zal me leiden tot in het diepste dal,
en me begeleiden tot op de hoogste top.
Het doet goed je aanwezigheid te voelen.
Het brengt me tot leven te voelen
hoe je hartslag de twijfels overtreft.
Alleen al het ritme van onze ademhaling
brengt me tot in een droom die intenser is dan loze gevoelens,
intenser dan een warme knuffel,
intenser dan een nooit gesproken woord.
Het doet goed je te kennen.
Het geeft me warmte naar je te verlangen.
Al is het alleen maar de kus op mijn lippen
die me als een godin betovert,
en de dag erna weer doet breken,
samen met de spiegel aan de wand …
De passie tussen jou en mij houdt me in zijn greep
en beschermt me met hoop, vergiffenis en vraagtekens.
Door Ine Verhagen
op 16 september 2010
Het voelt goed te weten dat je mijn naaste bent.
Alleen al bij het aanraken van je hand,
is de tinteling sterker dan mezelf,
sterker dan een stille wenk,
sterker dan een onbeduidend verlangen.
Het doet goed mijn gevoel te volgen.
Het geeft bijna voldoening te weten dat jij er bent.
Al staat de wereld op zijn kop van krankzinnigheid,
en ben ik gedoemd te gaan in eenzaamheid …
Mijn gevoel zal me leiden tot in het diepste dal,
en me begeleiden tot op de hoogste top.
Het doet goed je aanwezigheid te voelen.
Het brengt me tot leven te voelen
hoe je hartslag de twijfels overtreft.
Alleen al het ritme van onze ademhaling
brengt me tot in een droom die intenser is dan loze gevoelens,
intenser dan een warme knuffel,
intenser dan een nooit gesproken woord.
Het doet goed je te kennen.
Het geeft me warmte naar je te verlangen.
Al is het alleen maar de kus op mijn lippen
die me als een godin betovert,
en de dag erna weer doet breken,
samen met de spiegel aan de wand …
De passie tussen jou en mij houdt me in zijn greep
en beschermt me met hoop, vergiffenis en vraagtekens.
Door Ine Verhagen
op 16 september 2010
He is kissed by poison
wounded by love
beaten by a storm
and defeated by his feelings.
He dies inside,
he begs for mercy,
he is getting insane,
because he can’t take the pain.
His dreams became reality,
but his hope was just fantasy.
His beautiful eyes …
they are filled with tears.
I see him dying …
everyday a little bit more.
It really hurts
seeing him drowning in sadness.
I don’t want to fight,
and I don’t want to cry…
I just want to go on …
and be there for him.
Always and till the end.
Door Ineke Verhagen
beaten by a storm
and defeated by his feelings.
He dies inside,
he begs for mercy,
he is getting insane,
because he can’t take the pain.
His dreams became reality,
but his hope was just fantasy.
His beautiful eyes …
they are filled with tears.
I see him dying …
everyday a little bit more.
It really hurts
seeing him drowning in sadness.
I don’t want to fight,
and I don’t want to cry…
I just want to go on …
and be there for him.
Always and till the end.
Door Ineke Verhagen
De roos en ik
In mijn tuin
plantte ik de roos, vóór ik jou leerde kennen.
Voor haar en voor mij ging toen een nieuwe wereld open.
Ze liet haar eerste tekens van leven zien,
ik mijn eerste gevoelens voor jou.
Ze begon te leven.
Ik begon te hopen.
Ze kreeg en kleur van dag op dag,
een kleur die ook ik kreeg wanneer ik jou zag.
Haar blaadjes bloeiden open …
Mijn gevoelens voor jou werden sterker.
De roos leefde.
Ik besefte dat ik van je hield.
Zij kende zonnige dagen en dagen met regen,
zoals ik vrolijke en trieste dagen kende.
Ze hield van het leven.
En ik hield van jou. Ik hou nóg van jou.
En die roos wil nu nog éénmaal genieten van de blauwe hemel, de zon, de vogels en de bijtjes.
Maar vorige week nog …
stond ze prachtig de wereld te bewonderen
tot ze tot besef kwam dat ze maar alleen was.
En nu hangt haar kopje neer …
Neen, ik had haar daar nooit alleen mogen laten …
Want ik weet … alleen is maar alleen.
En dat is wat ik ben zonder jou.
De roos is … net als ik …
langzaam aan’t verleppen.
Door Ine Verhagen
Op 19 september 1995
plantte ik de roos, vóór ik jou leerde kennen.
Voor haar en voor mij ging toen een nieuwe wereld open.
Ze liet haar eerste tekens van leven zien,
ik mijn eerste gevoelens voor jou.
Ze begon te leven.
Ik begon te hopen.
Ze kreeg en kleur van dag op dag,
een kleur die ook ik kreeg wanneer ik jou zag.
Haar blaadjes bloeiden open …
Mijn gevoelens voor jou werden sterker.
De roos leefde.
Ik besefte dat ik van je hield.
Zij kende zonnige dagen en dagen met regen,
zoals ik vrolijke en trieste dagen kende.
Ze hield van het leven.
En ik hield van jou. Ik hou nóg van jou.
En die roos wil nu nog éénmaal genieten van de blauwe hemel, de zon, de vogels en de bijtjes.
Maar vorige week nog …
stond ze prachtig de wereld te bewonderen
tot ze tot besef kwam dat ze maar alleen was.
En nu hangt haar kopje neer …
Neen, ik had haar daar nooit alleen mogen laten …
Want ik weet … alleen is maar alleen.
En dat is wat ik ben zonder jou.
De roos is … net als ik …
langzaam aan’t verleppen.
Door Ine Verhagen
Op 19 september 1995
Alleen jij ....
Alleen jij kunt mijn tranen drogen
en een lach op mijn mond toveren.
Alleen jij kunt mijn hart sneller doen slaan
en mijn bloeddruk verhogen.
Alleen jij kunt me het gevoel geven
dat ik iemand ben.
Alleen jij kunt me sterk maken
door alleen maar je hand op mijn schouder te leggen!
Alleen jij kunt me met een simpele kus warm maken vanbinnen,
en het gevoel geven dat ik zweef.
Alleen jij kunt me met een glimlach doen smelten.
Alleen jij zou de grond onder mijn voeten kunnen laten verdwijnen,
als je me zacht en teder zou kussen.
Alleen jij kunt mijn leven en mijn toekomst veranderen,
door er alleen maar te zijn.
Alleen jij mag me eindeloos liefhebben,
als je dat zou willen.
Alleen jij …
Enkel en alleen jij.
Alleen jij kunt mijn hart breken.
Door Ine Verhagen
en een lach op mijn mond toveren.
Alleen jij kunt mijn hart sneller doen slaan
en mijn bloeddruk verhogen.
Alleen jij kunt me het gevoel geven
dat ik iemand ben.
Alleen jij kunt me sterk maken
door alleen maar je hand op mijn schouder te leggen!
Alleen jij kunt me met een simpele kus warm maken vanbinnen,
en het gevoel geven dat ik zweef.
Alleen jij kunt me met een glimlach doen smelten.
Alleen jij zou de grond onder mijn voeten kunnen laten verdwijnen,
als je me zacht en teder zou kussen.
Alleen jij kunt mijn leven en mijn toekomst veranderen,
door er alleen maar te zijn.
Alleen jij mag me eindeloos liefhebben,
als je dat zou willen.
Alleen jij …
Enkel en alleen jij.
Alleen jij kunt mijn hart breken.
Door Ine Verhagen
zondag 6 augustus 2017
Kerstmis
Ik zat helemaal alleen in een café en keek naar buiten.
Sneeuwvlokjes vielen uit de lucht en dwarrelden langs de ruiten.
Jeugdsentiment lonkte bij de gedachte dat de kerstman in aantocht was.
In dromen, verlangend naar stille, maar prachtige winters, hefte ik mijn glas.
Ik wilde wel eens terug een kind zijn.
Jong, onbezonnen en zonder hartepijn.
De geur van gedoofde kaarsen rond Advent maakte me warm vanbinnen
en vervormde zich tot een intens evenement.
Kerstmutsen, sjaals, wanten en handschoenen deden me hunkeren naar
romantiek bij de open haard.
Maar helaas werd ik gewekt door de barman met de woorden
‘Wat is het nu allemaal nog waard?’
Zijn kille blik en niet weggestoken egoïsme, hopend op een volgende bestelling
bracht mijn vastberadenheid in een stroomversnelling.
Ik bedankte hem, nam mijn jas en besloot de koude tegemoet te gaan.
In mezelf dacht ik ‘vent, loop naar de maan!’
Kerstmuziek weerklonk in de felverlichte straten.
Ik genoot van de krakende sneeuw onder mijn voeten,
maar voelde me tevens plots zo enorm verlaten.
Net als het meisje met de zwavelstokjes …
verteerd door leegte en zwervend op versleten sokjes.
Maar plots stond ik voor een open deur …
en werd ik verwelkomt door een heerlijke dennengeur.
Een feestelijk gedekte tafel
deed me heel even hopen op een mirakel.
Vrede wereldwijd, vrienden en familie weer bij elkaar …
Eventjes de realiteit overstemmen, daarvoor is Kerstmis
en niets is minder waar !!!
Door Ine Verhagen
op 25 december 2010
Sneeuwvlokjes vielen uit de lucht en dwarrelden langs de ruiten.
Jeugdsentiment lonkte bij de gedachte dat de kerstman in aantocht was.
In dromen, verlangend naar stille, maar prachtige winters, hefte ik mijn glas.
Ik wilde wel eens terug een kind zijn.
Jong, onbezonnen en zonder hartepijn.
De geur van gedoofde kaarsen rond Advent maakte me warm vanbinnen
en vervormde zich tot een intens evenement.
Kerstmutsen, sjaals, wanten en handschoenen deden me hunkeren naar
romantiek bij de open haard.
Maar helaas werd ik gewekt door de barman met de woorden
‘Wat is het nu allemaal nog waard?’
Zijn kille blik en niet weggestoken egoïsme, hopend op een volgende bestelling
bracht mijn vastberadenheid in een stroomversnelling.
Ik bedankte hem, nam mijn jas en besloot de koude tegemoet te gaan.
In mezelf dacht ik ‘vent, loop naar de maan!’
Kerstmuziek weerklonk in de felverlichte straten.
Ik genoot van de krakende sneeuw onder mijn voeten,
maar voelde me tevens plots zo enorm verlaten.
Net als het meisje met de zwavelstokjes …
verteerd door leegte en zwervend op versleten sokjes.
Maar plots stond ik voor een open deur …
en werd ik verwelkomt door een heerlijke dennengeur.
Een feestelijk gedekte tafel
deed me heel even hopen op een mirakel.
Vrede wereldwijd, vrienden en familie weer bij elkaar …
Eventjes de realiteit overstemmen, daarvoor is Kerstmis
en niets is minder waar !!!
Door Ine Verhagen
op 25 december 2010
Valentijn
Wees niet alleen vandaag, maar elke dag opnieuw weer mijn Valentijn.
Volg mijn rivier van dromen en ik zal er voor je zijn.
Neem mijn hand en laat ons samen op ontdekkingsreis gaan
naar verdoken verlangens.
Geef me tijd om mezelf te geven
en ik zal helemaal de jouwe zijn.
Vergeef me mijn breekbaarheid
en ik schenk je mijn vertrouwen.
Laat onze lippen elkaar vinden
om intense emoties los te laten in een hartstochtelijke zoen.
Ik wil je meevoeren naar mijn innerlijke ik
en je hart horen bonzen van begeerte.
Tracht me niet te veranderen,
maar neem me zoals ik ben.
Ik zal alleen maar groeien en sterker worden.
Vurig en krachtig
als de bries van een leeuw.
Ontembaar en gewetensvol, maar lieflijk en zacht.
Laat ons elkaar verwennen tot het ochtendstond,
en vergaderen tot onze laatste woorden zijn gesproken.
Door Ineke Verhagen
Volg mijn rivier van dromen en ik zal er voor je zijn.
Neem mijn hand en laat ons samen op ontdekkingsreis gaan
naar verdoken verlangens.
Geef me tijd om mezelf te geven
en ik zal helemaal de jouwe zijn.
Vergeef me mijn breekbaarheid
en ik schenk je mijn vertrouwen.
Laat onze lippen elkaar vinden
om intense emoties los te laten in een hartstochtelijke zoen.
Ik wil je meevoeren naar mijn innerlijke ik
en je hart horen bonzen van begeerte.
Tracht me niet te veranderen,
maar neem me zoals ik ben.
Ik zal alleen maar groeien en sterker worden.
Vurig en krachtig
als de bries van een leeuw.
Ontembaar en gewetensvol, maar lieflijk en zacht.
Laat ons elkaar verwennen tot het ochtendstond,
en vergaderen tot onze laatste woorden zijn gesproken.
Door Ineke Verhagen
Het Wc-reglement
1. Opgelet, opgelet
voor wie zich begeeft naar het toilet !
2. Gelieve eerst te kloppen,
in plaats van je voorganger buiten te schoppen.
3. Doe de deur op slot,
voor je gaat zitten op de pot.
4. Tampons, Tampax en maandverband,
horen in het bakje aan de kant.
5. Vervang tijdig de wc-rol,
zo gaat je volgeling niet uit de bol.
6. Ben je van je last ontdaan,
wacht dan even alvorens buiten te gaan.
7. Vergeet zeker de spoelknop niet,
zodat niemand van je wc-resten verschiet.
8. Kijk nog eens even heel goed rond,
in de pot, naast de pot, op de bril, en op de grond …
9. Een vuil sanitair kan iedereen echter missen
gebruik dus de wc-borstel om je sporen uit te wissen.
10. Tot slot verlaat je de ruimte zelfvoldaan,
en kan de volgende gebruiker met een gerust hart binnengaan.
Maar …
het is nog niet gedaan,
passeer eerst nog langs de kraan !
Door Ine Verhagen
op 18 maart 2009
voor wie zich begeeft naar het toilet !
2. Gelieve eerst te kloppen,
in plaats van je voorganger buiten te schoppen.
3. Doe de deur op slot,
voor je gaat zitten op de pot.
4. Tampons, Tampax en maandverband,
horen in het bakje aan de kant.
5. Vervang tijdig de wc-rol,
zo gaat je volgeling niet uit de bol.
6. Ben je van je last ontdaan,
wacht dan even alvorens buiten te gaan.
7. Vergeet zeker de spoelknop niet,
zodat niemand van je wc-resten verschiet.
8. Kijk nog eens even heel goed rond,
in de pot, naast de pot, op de bril, en op de grond …
9. Een vuil sanitair kan iedereen echter missen
gebruik dus de wc-borstel om je sporen uit te wissen.
10. Tot slot verlaat je de ruimte zelfvoldaan,
en kan de volgende gebruiker met een gerust hart binnengaan.
Maar …
het is nog niet gedaan,
passeer eerst nog langs de kraan !
Door Ine Verhagen
op 18 maart 2009
Ne gast me jannestreken
'k wil is afspreken
me ne gast me jannestreken.
Alleen maar om hem te leren
dat em zijn eigen bij mij ni moet generen!
Want 't is ni omda ik wa kleiner zijn uitgevallen,
da ik zomaar op mijn mondje zijn gevallen!
'k Ben geen schminkpop van de bovenste plank,
mascara ok, maar al die crème negeere'k in dank!
't Is ni omdat ik mijn belwaarde ni dagelijks zit op te bellen,
dat ik mijn vrienden mor op één vingerke kan tellen!
Nee nee, zo'n trienemie zenne kik echt nie ...
geen model, geen Miss Belgium, misschien wel Miss poëzie ...
ook ni één die alle dagen haar nageltjes zit te lakken,
maar oh wee ... probeert me ni zonder handschoenen aan te pakken!
De vraag is ... heeft die gast me z'n jannestreken,
mij eigenlijk al wel is te goei bekeken?
Misschien moet em zijn duur zonnebrilleke is afzetten,
en in't vervolg een beetje beter opletten.
Dan moette'm zijne chiquen auto ni meer in de prak rijden,
en kan em die dure boetes in de toekomst gerust vermijden!
Met die pot gel in z'n haar, en met dat afgetraind lijf ...
is em binnen de kortsten tijd versleten, kreupel en stijf.
Maar het zal hem in ieder geval leren,
zijn eigen zo te moeten forceren...
En als em daarin is geslaagd,
en zijne nep-status heeft verlaagd,
kunnen we met z'n twee nog véél streken verkopen,
en samen heel 't stad en land doorlopen!
Door Ine Verhagen
op 17 maart 2010
me ne gast me jannestreken.
Alleen maar om hem te leren
dat em zijn eigen bij mij ni moet generen!
Want 't is ni omda ik wa kleiner zijn uitgevallen,
da ik zomaar op mijn mondje zijn gevallen!
'k Ben geen schminkpop van de bovenste plank,
mascara ok, maar al die crème negeere'k in dank!
't Is ni omdat ik mijn belwaarde ni dagelijks zit op te bellen,
dat ik mijn vrienden mor op één vingerke kan tellen!
Nee nee, zo'n trienemie zenne kik echt nie ...
geen model, geen Miss Belgium, misschien wel Miss poëzie ...
ook ni één die alle dagen haar nageltjes zit te lakken,
maar oh wee ... probeert me ni zonder handschoenen aan te pakken!
De vraag is ... heeft die gast me z'n jannestreken,
mij eigenlijk al wel is te goei bekeken?
Misschien moet em zijn duur zonnebrilleke is afzetten,
en in't vervolg een beetje beter opletten.
Dan moette'm zijne chiquen auto ni meer in de prak rijden,
en kan em die dure boetes in de toekomst gerust vermijden!
Met die pot gel in z'n haar, en met dat afgetraind lijf ...
is em binnen de kortsten tijd versleten, kreupel en stijf.
Maar het zal hem in ieder geval leren,
zijn eigen zo te moeten forceren...
En als em daarin is geslaagd,
en zijne nep-status heeft verlaagd,
kunnen we met z'n twee nog véél streken verkopen,
en samen heel 't stad en land doorlopen!
Door Ine Verhagen
op 17 maart 2010
In de kledingszaak
Tijdens de solden kan er vanalles gebeuren.
En ik vertel het graag in geuren en kleuren!
Tom en Ann werken in de afdeling ‘kleding’
en ieder doet daar lekker zijn eigen ding.
Ann helpt de vrouwen aan bh’s en slips,
en geeft hen tussendoor sappige tips.
Tom begint tussen de kleerhangers te zoeken,
en vindt voor de mannen de meest sexy onderbroeken.
De vrouwen dragen open schoenen zonder sokken,
zodat de mannen kunnen gluren onder hun rokken.
Voor sommigen zijn er ook nog bretellen,
terwijl anderen meer hebben aan sjartellen.
Dan zijn er nog de chique vrouwenjuwelen
en die vinden de mannen echt om te strelen!
Vervolgens gaan de mannen naar de pashokjes,
en daar zijn ze absoluut in hun nopjes.
Bij de vrouwen is het moeilijker om te beslissen,
waardoor de mannen diep in hun zak moeten vissen.
Aan de kassa schrikken ze zich dan ook een ongeluk,
en woedend geeft de man de vrouw een ruk!
De vrouw trekt aan de man zijn sjaal,
en gaat bijna met zijn hele bezit aan de haal!
Door Ineke Verhagen
En ik vertel het graag in geuren en kleuren!
Tom en Ann werken in de afdeling ‘kleding’
en ieder doet daar lekker zijn eigen ding.
Ann helpt de vrouwen aan bh’s en slips,
en geeft hen tussendoor sappige tips.
Tom begint tussen de kleerhangers te zoeken,
en vindt voor de mannen de meest sexy onderbroeken.
De vrouwen dragen open schoenen zonder sokken,
zodat de mannen kunnen gluren onder hun rokken.
Voor sommigen zijn er ook nog bretellen,
terwijl anderen meer hebben aan sjartellen.
Dan zijn er nog de chique vrouwenjuwelen
en die vinden de mannen echt om te strelen!
Vervolgens gaan de mannen naar de pashokjes,
en daar zijn ze absoluut in hun nopjes.
Bij de vrouwen is het moeilijker om te beslissen,
waardoor de mannen diep in hun zak moeten vissen.
Aan de kassa schrikken ze zich dan ook een ongeluk,
en woedend geeft de man de vrouw een ruk!
De vrouw trekt aan de man zijn sjaal,
en gaat bijna met zijn hele bezit aan de haal!
Door Ineke Verhagen
Jouw hart ..
Je hart staat stil …
Maar ik blijf je naam fluisteren.
Het gras waarin we liggen,
begint geleidelijk aan te verkleuren.
De vogels rondom ons hebben het begrepen.
Ze laten ons, nemen afscheid en beginnen aan een lange vlucht.
Het zijn alleen nog jij en ik …
Je hand in de mijne …
Een lach op je mond, maar je blik op niets gericht.
Een traan op je wang … stervend met een windzucht.
Donkere wolken doen ons hopen op een wonder,
maar de hemel is ontroostbaar.
Ik hou je vast en neem je mee in een droom van rust ...
Een droom zonder scherpe punten,
maar gevuld met liefde en vrij van pijn.
Een droom waarin warmte ons bevredigt
met de kracht van de ondergaande zon.
Mijn toeverlaat zit verscholen in jouw hart,
en je schoonheid is voor mij onvergankelijk.
Ik streel je zachtjes … op het ritme van de wind.
Je lichaam zo koud en zo koel …
Hoe kan dit in Godsnaam het jouwe zijn …
Het hartsverscheurende feit je te moeten laten gaan,
maakt dat ik lijk op lossen in het niets …
Ik voel je nog steeds …
als een verlangen naar een verloren gedicht.
Eentje dat ik misschien nooit zal willen schrijven.
Door Ine Verhagen
op 25 april 2011
Maar ik blijf je naam fluisteren.
Het gras waarin we liggen,
begint geleidelijk aan te verkleuren.
De vogels rondom ons hebben het begrepen.
Ze laten ons, nemen afscheid en beginnen aan een lange vlucht.
Het zijn alleen nog jij en ik …
Je hand in de mijne …
Een lach op je mond, maar je blik op niets gericht.
Een traan op je wang … stervend met een windzucht.
Donkere wolken doen ons hopen op een wonder,
maar de hemel is ontroostbaar.
Ik hou je vast en neem je mee in een droom van rust ...
Een droom zonder scherpe punten,
maar gevuld met liefde en vrij van pijn.
Een droom waarin warmte ons bevredigt
met de kracht van de ondergaande zon.
Mijn toeverlaat zit verscholen in jouw hart,
en je schoonheid is voor mij onvergankelijk.
Ik streel je zachtjes … op het ritme van de wind.
Je lichaam zo koud en zo koel …
Hoe kan dit in Godsnaam het jouwe zijn …
Het hartsverscheurende feit je te moeten laten gaan,
maakt dat ik lijk op lossen in het niets …
Ik voel je nog steeds …
als een verlangen naar een verloren gedicht.
Eentje dat ik misschien nooit zal willen schrijven.
Door Ine Verhagen
op 25 april 2011
Droom nog even ...
Droom en hou nog even mijn hand vast.
Betover me nog een keer voor je me loslaat.
Neem me nog eens in je armen zodat ik je warmte overal
met me kan blijven meedragen.
Droom nog even …
Zing nog een keer voor me …
zolang ik het geluid van je stem maar onthoud.
Huil met me mee en dep voor een laatste keer mijn tranen.
Droom nog even …
Kom nog eens naast me liggen en droom met me mee.
Zet je deur nog een keer voor me open, en ontsluit de venster
zodat mijn zorgen langs de achtertuin zullen vervliegen.
Droom nog even …
Luister nog een keer naar mijn verhaal
en herinner me nog eens aan het wat, hoe en waarom ik hier ben…
Droom nog even …
Troost me en verlos me nog één keer van mijn innerlijke pijn
en zeg op een dag vaarwel.
Door Ineke Verhagen
op 17 maart 2014
Als ik nog maar één dag had
zou angst me niet meer afschrikken,
zou ik geen twijfels meer hebben,
en zou ik willen weten waar je was.
Als ik nog maar één dag had,
bewandelde ik een pad dat in mijn geheugen gegrift staat.
Ik zou het eerste, beste vliegticket kopen,
en de hele wereld afreizen.
Als ik nog maar één dag had,
wilde ik alles van je weten.
Ik zou dan willen weten of je me graag had,
of me liever een kille dood zag sterven.
Ik zou willen weten of je nog op deze wereld was,
of een engel je reeds was komen halen.
Als ik nog maar één dag had,
bezocht ik de plek waar ik je voor het eerst zag.
Ik zou zwemmen in de zee die ons voor eeuwig heeft gescheiden,
en ik zou een berg beklimmen tot op de top,
zonder je daar ook maar te kunnen vinden.
Als ik nog maar één dag had …
zou ik voor het eerst écht bidden en God vragen waar je was.
En als hij het niet wist,
zou ik in mijn gedachten een foto maken,
en maakte ik de herinnering weer levend..
Als ik nog maar één dag had,
hield niets me nog tegen.
Niets zou me weerhouden van een intens en passioneel avontuur.
‘Hard-to-get’-spelen zou niet meer aan de orde zijn.
Als ik nog maar één enkele dag had,
zou ik je nog voor één keer willen kussen,
je nog voor één keer willen aanraken,
en voor de eerste … en tevens de laatste keer ‘vaarwel’ zeggen.
Door Ine Verhagen
op 26 augustus 2009
I miss you...
Sometimes it feels like the sun can’t come up without you.
There was a day you appeared in my life as a stranger.
Now you’re like an angel passing though my heart.
You didn’t say hello,
and you never said goodbye.
No words were needed to get to know each other.
Just one look and one smile told us an unspoken truth.
It just felt like I knew you since I was born.
I miss you …
In my dreams you’re walking next to me.
You’re not holding my hand, but your face is telling me everything.
There’s no distance between us, because I always come home to you.
But when I’m awake you’re walking further and further away.
You were my right hand and my soulmate.
When I lost my way, you were the translator of my thoughts.
While the world around us kept turning, and time was flying …
We were talking and laughing every lost second.
I miss you …
From time to time we meet people in our lives.
Sometimes we make friends.
And some friends steal our hearts.
But if they go their own way, they leave a void behind.
You are one of those very special people, and it’s a real gift to have you in my life.
So instead of missing you, I will remember all the wonderful hours and days we’ve shared together.
Because my heart was waiting to give you a warm and save place.
Door Ineke Verhagen
op 22 december 2013
Ik wil je niet opnieuw verliezen
Ik wil je niet opnieuw verliezen …
Niet opnieuw.
Ik wil je niet voor een tweede keer verliezen …
Niet weer.
Maar de werkelijkheid vertelt me iets heel anders.
Ik wil je ogen niet opnieuw zien branden van verdriet.
Ik wil je lichaam terug voelen dat me de warmte gaf
die ik toen en nu nog steeds zo nodig heb.
Ik wil terug naar het moment dat de ijzige winterkoude
van onze harten één wilde maken.
Ik wil terug naar de nachten dat we samen sterren konden
tellen alsof ons leven ervan afhing.
Ik wil het liefdeslied weer horen dat de tijd tussen ons
deed stilstaan …
alsof de toekomst geen waarde meer had.
Ik wil terug naar de tijd dat je je hand op mijn schouder
legde, waardoor mijn lichaam leek op te lossen in een droom.
Ik wil terug naar de tijd dat pluche beesten me gelukkig maakten,
net als die knuffel die je me op een dag hebt toevertrouwd.
Misschien wil ik je gewoon weer bij mij …
Misschien weet ik niet hoe ik het moet zeggen,
maar dit keer weet ik wel zeker … Ik wil je niet opnieuw verliezen.
Niet opnieuw!
Ik wil je geen tweede keer verliezen …
Al vertelt de werkelijkheid me iets helemaal anders.
Wat in werkelijkheid ben ik je al heel lang kwijt.
Door Ine Verhagen
Op zondag 8 november 2009
Niet opnieuw.
Ik wil je niet voor een tweede keer verliezen …
Niet weer.
Maar de werkelijkheid vertelt me iets heel anders.
Ik wil je ogen niet opnieuw zien branden van verdriet.
Ik wil je lichaam terug voelen dat me de warmte gaf
die ik toen en nu nog steeds zo nodig heb.
Ik wil terug naar het moment dat de ijzige winterkoude
van onze harten één wilde maken.
Ik wil terug naar de nachten dat we samen sterren konden
tellen alsof ons leven ervan afhing.
Ik wil het liefdeslied weer horen dat de tijd tussen ons
deed stilstaan …
alsof de toekomst geen waarde meer had.
Ik wil terug naar de tijd dat je je hand op mijn schouder
legde, waardoor mijn lichaam leek op te lossen in een droom.
Ik wil terug naar de tijd dat pluche beesten me gelukkig maakten,
net als die knuffel die je me op een dag hebt toevertrouwd.
Misschien wil ik je gewoon weer bij mij …
Misschien weet ik niet hoe ik het moet zeggen,
maar dit keer weet ik wel zeker … Ik wil je niet opnieuw verliezen.
Niet opnieuw!
Ik wil je geen tweede keer verliezen …
Al vertelt de werkelijkheid me iets helemaal anders.
Wat in werkelijkheid ben ik je al heel lang kwijt.
Door Ine Verhagen
Op zondag 8 november 2009
Mijn liefste liefste
Ik wou dat ik je een brief kon schrijven
waarin ik je alles kon vertellen…
Van de vallende ster die ik toen zag,
en die mijn wens heeft doen uitkomen.
Ik wil je vertellen hoe graag ik je zag,
hoeveel passie er door mijn aderen vloeide.
Ik wil je zeggen hoe aantrekkelijk ik je vond,
hoe puur, hoe zuiver en hoe zacht.
Honderden dingen wil ik je schrijven…
Over de grond die onder mijn voeten verdween,
maar ook over de werkelijkheid waarmee ik
tevens oog in oog kwam te staan.
Of van de miljoenen tranen die ik heb gehuild,
en over de onbreekbare stilte.
Ik wil je vertellen hoe die allerlaatste
dag mijn hart aan flarden heeft gescheurd.
Helaas raakt mijn inkt langzaam op,
maar mijn hand kan niet stoppen met schrijven.
Ik moet je nog vertellen over de angst
en over het waarom ik toen ben weggelopen.
Lieverd, ik moet je nog zoveel dingen vertellen …
Maar er blijven uiteindelijk zoveel vragen onopgelost.
En ook al geraakt deze brief ooit af,
ik zou niet weten naar waar ik hem moest versturen.
Het énige dat ik nog kan doen,
is hem sluiten en frankeren …
Maar ik heb maar een halve naam,
niet eens een nummer of adres.
Ik heb zelfs geen foto … alleen een herinnering.
Daarom wordt deze brief ook nooit gepost.
Want hij zou verstuurd worden naar een
adres dat misschien niet eens meer bestaat.
Door Ine Verhagen
op 28 augustus 2009
waarin ik je alles kon vertellen…
Van de vallende ster die ik toen zag,
en die mijn wens heeft doen uitkomen.
Ik wil je vertellen hoe graag ik je zag,
hoeveel passie er door mijn aderen vloeide.
Ik wil je zeggen hoe aantrekkelijk ik je vond,
hoe puur, hoe zuiver en hoe zacht.
Honderden dingen wil ik je schrijven…
Over de grond die onder mijn voeten verdween,
maar ook over de werkelijkheid waarmee ik
tevens oog in oog kwam te staan.
Of van de miljoenen tranen die ik heb gehuild,
en over de onbreekbare stilte.
Ik wil je vertellen hoe die allerlaatste
dag mijn hart aan flarden heeft gescheurd.
Helaas raakt mijn inkt langzaam op,
maar mijn hand kan niet stoppen met schrijven.
Ik moet je nog vertellen over de angst
en over het waarom ik toen ben weggelopen.
Lieverd, ik moet je nog zoveel dingen vertellen …
Maar er blijven uiteindelijk zoveel vragen onopgelost.
En ook al geraakt deze brief ooit af,
ik zou niet weten naar waar ik hem moest versturen.
Het énige dat ik nog kan doen,
is hem sluiten en frankeren …
Maar ik heb maar een halve naam,
niet eens een nummer of adres.
Ik heb zelfs geen foto … alleen een herinnering.
Daarom wordt deze brief ook nooit gepost.
Want hij zou verstuurd worden naar een
adres dat misschien niet eens meer bestaat.
Door Ine Verhagen
op 28 augustus 2009
Zonder jou
De wereld ligt aan mijn voeten …
Maar zonder jou verlies ik de weg.
Bij de gedachte aan jou
lijk ik volledig te ontsporen.
Ik klamp me vast aan mooie momenten.
Maar zonder jou zijn ze waardeloos.
Ik droom van dingen
die misschien nooit zullen zijn …
en een tergend gemis verscheurt me vanbinnen.
Als de nacht niet zo lang was,
de dagen en weken korter,
stelde ik me misschien geen vragen…
Maar zonder jou wordt elke seconde
langer dan iedere minuut.
Ik ben niet bang om mezelf,
maar wel om jou te verliezen.
Ik duld geen medelijden,
alleen een stevige schouder.
Maar zonder jou ben ik ontroostbaar.
Een toekomst ligt voor me open …
Maar mijn hart lijkt in twee te breken.
Zonder jou weet ik even niet waarheen …
Want zonder jou ben ik zo verloren.
Door Ine Verhagen
op zondag 29 mei 2011
Maar zonder jou verlies ik de weg.
Bij de gedachte aan jou
lijk ik volledig te ontsporen.
Ik klamp me vast aan mooie momenten.
Maar zonder jou zijn ze waardeloos.
Ik droom van dingen
die misschien nooit zullen zijn …
en een tergend gemis verscheurt me vanbinnen.
Als de nacht niet zo lang was,
de dagen en weken korter,
stelde ik me misschien geen vragen…
Maar zonder jou wordt elke seconde
langer dan iedere minuut.
Ik ben niet bang om mezelf,
maar wel om jou te verliezen.
Ik duld geen medelijden,
alleen een stevige schouder.
Maar zonder jou ben ik ontroostbaar.
Een toekomst ligt voor me open …
Maar mijn hart lijkt in twee te breken.
Zonder jou weet ik even niet waarheen …
Want zonder jou ben ik zo verloren.
Door Ine Verhagen
op zondag 29 mei 2011
Ik wil je niet loslaten
Al zou een ander me tegenspreken,
ik blijf bij het mijne.
Je bent noch van een ander, noch van mij.
Maar je zit in mijn hart.
Je bent als een eikenblad, verschroeid door de kleuren van de herfst,
maar je valt steeds weer voor mijn voeten neer.
Ik wil niet meer luisteren naar de woorden van een vreemde.
Ik wil geen aandacht geven aan domme uitspraken.
Ik wil alleen nog maar mijn hart volgen.
En al zouden het op een dag uitzichtloze verlangens blijken,
dan waren ze vooral niet voor niets geweest.
Want dan waren ze voor jou.
Ik zou deze dag niet de kost willen geven om elke traan die de kille mist heeft doen vloeien.
Het is een dag als een ander,
maar ik mis je.
Ik mis je als nooit tevoren.
Ik wil in je armen wegdromen van de volgende morgen …
al is die misschien wel mijlenver weg.
Ik wil je niet loslaten,
maar je lippen kussen alsof het de laatste streling van je ademhaling zou zijn.
Mijn geduld zal ik op de proef stellen,
en ik zal de krop in mijn keel wegslikken als je me de deur wijzen zou.
Mezelf moeten vergeven omwille van kortzichtigheid, zou ik niet kunnen.
Mezelf doen vergeten wie ik was, zou ik eerder accepteren.
Alleen maar omdat het om jou zou zijn.
Je bent niet van mij, noch van een ander,
maar ik laat je niet zomaar gaan.
Je betrad mijn binnenste en zweeft nu mee met elke storm die zich op mijn pad beweegt.
Door Ine Verhagen
op 14 november 2011
ik blijf bij het mijne.
Je bent noch van een ander, noch van mij.
Maar je zit in mijn hart.
Je bent als een eikenblad, verschroeid door de kleuren van de herfst,
maar je valt steeds weer voor mijn voeten neer.
Ik wil niet meer luisteren naar de woorden van een vreemde.
Ik wil geen aandacht geven aan domme uitspraken.
Ik wil alleen nog maar mijn hart volgen.
En al zouden het op een dag uitzichtloze verlangens blijken,
dan waren ze vooral niet voor niets geweest.
Want dan waren ze voor jou.
Ik zou deze dag niet de kost willen geven om elke traan die de kille mist heeft doen vloeien.
Het is een dag als een ander,
maar ik mis je.
Ik mis je als nooit tevoren.
Ik wil in je armen wegdromen van de volgende morgen …
al is die misschien wel mijlenver weg.
Ik wil je niet loslaten,
maar je lippen kussen alsof het de laatste streling van je ademhaling zou zijn.
Mijn geduld zal ik op de proef stellen,
en ik zal de krop in mijn keel wegslikken als je me de deur wijzen zou.
Mezelf moeten vergeven omwille van kortzichtigheid, zou ik niet kunnen.
Mezelf doen vergeten wie ik was, zou ik eerder accepteren.
Alleen maar omdat het om jou zou zijn.
Je bent niet van mij, noch van een ander,
maar ik laat je niet zomaar gaan.
Je betrad mijn binnenste en zweeft nu mee met elke storm die zich op mijn pad beweegt.
Door Ine Verhagen
op 14 november 2011
Vergeef me dat ik je soms mis
Vergeef me dat ik je soms mis
Vergeef het zacht gesnik van de treurwilg
waaronder jij ooit schuilde voor de regen.
Het is maar voor heel even.
Blaadjes vallen neer voor mijn voeten
en ik kan ze niet negeren.
Maar ik stap gewoon door …
Tot de volgende brug is gebouwd.
In een storm verloor ik al wat ik ooit wou,
maar ik won de kracht van de natuur.
Opnieuw ben ik vervuld met geloof
dat me destijds werd ontnomen.
Als bomen konden spreken …
Zouden ze het me dan vertellen?
Of de wijzers van de klok in de war waren
om voor ons de zon te laten schijnen?
Ieder vallend blad
is als een bevroren traan.
Elke kale tak
is net een verdwaalde ziel.
Als een kind mag lachen,
een tiener mag vloeken
en een puber zichzelf kan zijn,
had ik dit pad al veel eerder bewandeld.
Een warm voorjaar bracht echter verwarring.
Een hittegolf verschroeide hoop en dromen.
De regen overspoelde in te halen minuten.
Misschien daarom dat ik je af en toe wel eens mis.
Door Ineke Verhagen
11 oktober 2015
Vergeef het zacht gesnik van de treurwilg
waaronder jij ooit schuilde voor de regen.
Het is maar voor heel even.
Blaadjes vallen neer voor mijn voeten
en ik kan ze niet negeren.
Maar ik stap gewoon door …
Tot de volgende brug is gebouwd.
In een storm verloor ik al wat ik ooit wou,
maar ik won de kracht van de natuur.
Opnieuw ben ik vervuld met geloof
dat me destijds werd ontnomen.
Als bomen konden spreken …
Zouden ze het me dan vertellen?
Of de wijzers van de klok in de war waren
om voor ons de zon te laten schijnen?
Ieder vallend blad
is als een bevroren traan.
Elke kale tak
is net een verdwaalde ziel.
Als een kind mag lachen,
een tiener mag vloeken
en een puber zichzelf kan zijn,
had ik dit pad al veel eerder bewandeld.
Een warm voorjaar bracht echter verwarring.
Een hittegolf verschroeide hoop en dromen.
De regen overspoelde in te halen minuten.
Misschien daarom dat ik je af en toe wel eens mis.
Door Ineke Verhagen
11 oktober 2015
Ik zal nooit zijn zoals je dromen kan
Ik zal nooit zijn zoals je dromen kan.
Ik zal je nooit “hallo” zeggen zoals je zou verwachten.
Elke dag weer opnieuw, slaat de klok hetzelfde uur
waarop ik je in mijn herinnering omarm,
en elke nacht weer …
droom ik van je ademhaling die me vergeeft wat ik je ooit verweten heb.
Dus ik laat je rusten in de vergiffenis om mijn gedempte woede.
Ik wil je vermommen in een onbestaand figuur,
of je laten verdwijnen als een wolk achter de zon.
Het klinkt eenvoudig, strak en scherp…
Het is waanzinnig vermoeiend je te vergeten,
en van je dromen werkt slaapverlammend.
Het is verstikkend … alsof ik een vlucht neem door een nauwe steeg.
Je hebt me alles gezegd wat ik weten moest.
Je gaf mijn warmte een impuls tot overdaad.
En nog steeds ben ik dezelfde als toen.
Ik kan je laten lachen
al is je ellende nog zo zwaar.
Ik kan je doen dansen zonder muziek, en met je zingen
zonder een noot te kennen.
Wij samen kunnen toverspreuken uitvinden en onze levens ernaar leiden.
Alleen werkt dat ironisch en vervloekt het ons in de kille nacht.
Het leidt nergens naar… zelfs niet naar zinnen met oneindig veel vraagtekens.
Ik zie je graag,
maar het voelt aan als een illusie.
Want achter dat waanbeeld schuilt de harde waarheid …
Ik zal nooit de jouwe zijn.
Door Ine Verhagen
op 15 augustus 2012
Ik zal je nooit “hallo” zeggen zoals je zou verwachten.
Elke dag weer opnieuw, slaat de klok hetzelfde uur
waarop ik je in mijn herinnering omarm,
en elke nacht weer …
droom ik van je ademhaling die me vergeeft wat ik je ooit verweten heb.
Dus ik laat je rusten in de vergiffenis om mijn gedempte woede.
Ik wil je vermommen in een onbestaand figuur,
of je laten verdwijnen als een wolk achter de zon.
Het klinkt eenvoudig, strak en scherp…
Het is waanzinnig vermoeiend je te vergeten,
en van je dromen werkt slaapverlammend.
Het is verstikkend … alsof ik een vlucht neem door een nauwe steeg.
Je hebt me alles gezegd wat ik weten moest.
Je gaf mijn warmte een impuls tot overdaad.
En nog steeds ben ik dezelfde als toen.
Ik kan je laten lachen
al is je ellende nog zo zwaar.
Ik kan je doen dansen zonder muziek, en met je zingen
zonder een noot te kennen.
Wij samen kunnen toverspreuken uitvinden en onze levens ernaar leiden.
Alleen werkt dat ironisch en vervloekt het ons in de kille nacht.
Het leidt nergens naar… zelfs niet naar zinnen met oneindig veel vraagtekens.
Ik zie je graag,
maar het voelt aan als een illusie.
Want achter dat waanbeeld schuilt de harde waarheid …
Ik zal nooit de jouwe zijn.
Door Ine Verhagen
op 15 augustus 2012
Wanneer vraagtekens op je lippen blijven branden
Wanneer vraagtekens op je lippen blijven branden
en twijfels geen uitweg vinden,
rest er voor hoop nog weinig redenen.
Als het verleden je niet loslaat,
zal de toekomst nooit overwinnen.
Wanneer intensiteit ontbreekt
en je hart blijft smeken om meer,
kan ik zelfs niet je diepste diepten opvullen.
Zolang de rust in jezelf niet terugkeert,
kan ik je binnenste niet temmen.
Als de zon alleen maar voor mij schijnt,
zal de storm voor jou blijven woekeren.
Wanneer je blijft hunkeren naar idealen,
ben ik niet diegene om ze te voltooien.
Wanneer een pad wordt gekruist,
ontstaan er twee wegen.
Een weg om samen te bewandelen
en een weg om elkaar te laten gaan.
Soms zijn twee handen te klein om iets vast te houden
en woorden niet krachtig genoeg om emoties te delen.
Wanneer je dromen verlangens blijven,
kan ik ze niet laten uitkomen.
Als je op je honger blijft zitten,
zal ik hem misschien eerder voeden dan stillen.
Zolang je lichaam het mijne niet vindt,
zul je onstuimig blijven zoeken naar een eenheid.
Wanneer een gevoel langzaam sterft
en er geen plaats meer is voor liefde,
zal ik je zachtjes vaarwel kussen.
Als ik voor jou de ware niet ben,
kun je ook niet de mijne zijn.
Door Ineke Verhagen
op 17 februari 2013
en twijfels geen uitweg vinden,
rest er voor hoop nog weinig redenen.
Als het verleden je niet loslaat,
zal de toekomst nooit overwinnen.
Wanneer intensiteit ontbreekt
en je hart blijft smeken om meer,
kan ik zelfs niet je diepste diepten opvullen.
Zolang de rust in jezelf niet terugkeert,
kan ik je binnenste niet temmen.
Als de zon alleen maar voor mij schijnt,
zal de storm voor jou blijven woekeren.
Wanneer je blijft hunkeren naar idealen,
ben ik niet diegene om ze te voltooien.
Wanneer een pad wordt gekruist,
ontstaan er twee wegen.
Een weg om samen te bewandelen
en een weg om elkaar te laten gaan.
Soms zijn twee handen te klein om iets vast te houden
en woorden niet krachtig genoeg om emoties te delen.
Wanneer je dromen verlangens blijven,
kan ik ze niet laten uitkomen.
Als je op je honger blijft zitten,
zal ik hem misschien eerder voeden dan stillen.
Zolang je lichaam het mijne niet vindt,
zul je onstuimig blijven zoeken naar een eenheid.
Wanneer een gevoel langzaam sterft
en er geen plaats meer is voor liefde,
zal ik je zachtjes vaarwel kussen.
Als ik voor jou de ware niet ben,
kun je ook niet de mijne zijn.
Door Ineke Verhagen
op 17 februari 2013
Is er een reden
Is er een reden waarom een gesloten dagboek
terug geopend moet worden?
Is er misschien een vraagteken op de verkeerde plaats gezet?
Waarom moet de gebroken punt van een potlood
plots weer geslepen worden?
Zijn er zinnen die er eigenlijk niet thuis horen?
Wel, speciaal voor jou zou ik ze graag verbeteren.
Is er een reden waarom ik plots geen bouwstenen meer vind
voor de muur rondom mij?
Is er misschien cement te kort om hem staande te houden?
Waarom heb ik het gevoel dat hij op instorten staat?
Wil je me helpen hem langzaam af te breken?
Dan ben je van harte welkom!
Is er een reden waarom mijn dichtgeschroeide hart
plots weer open gaat?
Wil je me wekken uit onwetendheid om samen op pad te gaan?
Of wil je mijn tranen gewoon terug de vrije loop laten?
Is er een reden waarom ik nog steeds niet weet
hoe ik een bloem kan laten bloeien?
Heeft de vrieskoude ze op één of andere manier weer kapot gemaakt?
Waarom was er weer geen alternatief,
en waarom was de Kerstman me dit keer vergeten?
Was het om me nog maar eens te laten voelen wat alleen zijn is,
of te leren wat geduld is?
Is er enige reden waarom je het plots weer doet stormen in mij?
Heeft het leven je plots boos gemaakt … wanhopig,
of juist blij?
Heeft teleurstelling je vervuld met troosteloze
en verbitterde pijn?
Wel … die pijn had ik graag …
langzaam maar zeker
voor altijd willen vernietigen.
Door Ine Verhagen
op 23 januari 2010
terug geopend moet worden?
Is er misschien een vraagteken op de verkeerde plaats gezet?
Waarom moet de gebroken punt van een potlood
plots weer geslepen worden?
Zijn er zinnen die er eigenlijk niet thuis horen?
Wel, speciaal voor jou zou ik ze graag verbeteren.
Is er een reden waarom ik plots geen bouwstenen meer vind
voor de muur rondom mij?
Is er misschien cement te kort om hem staande te houden?
Waarom heb ik het gevoel dat hij op instorten staat?
Wil je me helpen hem langzaam af te breken?
Dan ben je van harte welkom!
Is er een reden waarom mijn dichtgeschroeide hart
plots weer open gaat?
Wil je me wekken uit onwetendheid om samen op pad te gaan?
Of wil je mijn tranen gewoon terug de vrije loop laten?
Is er een reden waarom ik nog steeds niet weet
hoe ik een bloem kan laten bloeien?
Heeft de vrieskoude ze op één of andere manier weer kapot gemaakt?
Waarom was er weer geen alternatief,
en waarom was de Kerstman me dit keer vergeten?
Was het om me nog maar eens te laten voelen wat alleen zijn is,
of te leren wat geduld is?
Is er enige reden waarom je het plots weer doet stormen in mij?
Heeft het leven je plots boos gemaakt … wanhopig,
of juist blij?
Heeft teleurstelling je vervuld met troosteloze
en verbitterde pijn?
Wel … die pijn had ik graag …
langzaam maar zeker
voor altijd willen vernietigen.
Door Ine Verhagen
op 23 januari 2010
Er zijn een miljoen rozen verwelkt
Er zijn een miljoen rozen verwelkt,
acht lentes, zeven zomers en duizenden minuten verstreken.
kille winters vervlogen en ontelbare dagen en uren gepasseerd.
Maar nog steeds ben ik je niet vergeten …
Je zit nog steeds in mijn hoofd, in m’n gedachten en in mijn hart.
Wanneer ik mijn hand open,
voel ik alleen maar lucht die zich ontpopt tot de steen die ik al die tijd in mijn binnenste heb laten groeien.
En al die lege dagen, hebben me doen vergeten wie ik was.
Eenzame momenten heb ik willen vergeten door weg te lopen van jou.
De merel die me ’s morgens wilde doen ontwaken,
vloog zich te pletter in de nacht en verdween in het niets.
Alles leek te vergaan en noten begonnen vals te klinken.
En dat allemaal omdat ik de sleutel niet vond om mijn hart voor jou te openen.
Als ik de klok kon terugdraaien,
bracht ik de natuur terug tot leven,
legde ik mijn vinger op mijn ziel en streelde ik de liefde die je me ooit hebt gegeven.
Maar helaas moet ik nu verder met het verdriet dat
door merg en been is gegaan.
Ik ben gekneveld op de rots van wanhoop en wens dat je me komt redden met een kus …
En … al is het een Judaskus …
Het is misschien de enige die de eindeloze stilte zou kunnen breken.
Door Ine Verhagen
Op 1 juni 2009
acht lentes, zeven zomers en duizenden minuten verstreken.
kille winters vervlogen en ontelbare dagen en uren gepasseerd.
Maar nog steeds ben ik je niet vergeten …
Je zit nog steeds in mijn hoofd, in m’n gedachten en in mijn hart.
Wanneer ik mijn hand open,
voel ik alleen maar lucht die zich ontpopt tot de steen die ik al die tijd in mijn binnenste heb laten groeien.
En al die lege dagen, hebben me doen vergeten wie ik was.
Eenzame momenten heb ik willen vergeten door weg te lopen van jou.
De merel die me ’s morgens wilde doen ontwaken,
vloog zich te pletter in de nacht en verdween in het niets.
Alles leek te vergaan en noten begonnen vals te klinken.
En dat allemaal omdat ik de sleutel niet vond om mijn hart voor jou te openen.
Als ik de klok kon terugdraaien,
bracht ik de natuur terug tot leven,
legde ik mijn vinger op mijn ziel en streelde ik de liefde die je me ooit hebt gegeven.
Maar helaas moet ik nu verder met het verdriet dat
door merg en been is gegaan.
Ik ben gekneveld op de rots van wanhoop en wens dat je me komt redden met een kus …
En … al is het een Judaskus …
Het is misschien de enige die de eindeloze stilte zou kunnen breken.
Door Ine Verhagen
Op 1 juni 2009
Verborgen achter zelfverwijt
Verborgen achter zelfverwijt
en verdronken in een roes van emotie,
ben je misschien toch niet diegene die ik zoek.
Mezelf staande houdend
op tegels van twijfels,
roestend door kleurloze regendruppels,
zeg ik soms alleen maar domme dingen.
Gekwetst door het verleden
en gekleineerd met vraagtekens,
wacht ik schijnbaar op de komma voor elk uitroepteken.
Zwijgen is goud waard,
al ben ik gewend te praten alvorens ik bezin.
Slechts één enkele verspreking
en de magie is gone.
Gewist is zelfs de spatie tussen twee mooie woorden.
Betoverd door dromen van lege verantwoordingen,
en ingenomen door zelfmedelijden,
bekruipt me de afkeer om een duister verlangen,
om een mysterieuze gast in een sprookjeskasteel,
om een leugen dat zich verschuilt in de donkerste kelders
van stilte …
om iets dat zich van me afsluit.
Maar verstopt in het donker,
verloren in een verlaten steeg,
ben je ergens toch nog een open bladzijde
in mijn dagboek.
Door Ine Verhagen
Op 6 november 2010
en verdronken in een roes van emotie,
ben je misschien toch niet diegene die ik zoek.
Mezelf staande houdend
op tegels van twijfels,
roestend door kleurloze regendruppels,
zeg ik soms alleen maar domme dingen.
Gekwetst door het verleden
en gekleineerd met vraagtekens,
wacht ik schijnbaar op de komma voor elk uitroepteken.
Zwijgen is goud waard,
al ben ik gewend te praten alvorens ik bezin.
Slechts één enkele verspreking
en de magie is gone.
Gewist is zelfs de spatie tussen twee mooie woorden.
Betoverd door dromen van lege verantwoordingen,
en ingenomen door zelfmedelijden,
bekruipt me de afkeer om een duister verlangen,
om een mysterieuze gast in een sprookjeskasteel,
om een leugen dat zich verschuilt in de donkerste kelders
van stilte …
om iets dat zich van me afsluit.
Maar verstopt in het donker,
verloren in een verlaten steeg,
ben je ergens toch nog een open bladzijde
in mijn dagboek.
Door Ine Verhagen
Op 6 november 2010
Stop ermee
Stop met me complimenten te geven
Stop met me te troosten
of me hoop te geven.
Het is genoeg geweest.
De liefde is iets wat me van op een afstand negeert
en van me gaat lopen.
Ik kan het niet meer baas,
en ik word moe van te dromen en te wachten …
en te hopen.
Ik ben het beu om mijn leven te verstoppen
tussen hopeloze en kansloze stiltes.
Stop met me valse hoop te geven.
Doe normaal en zeg je gedacht.
Ik kan er best tegen.
Ik heb de heetste vuren getrotseerd.
Stop met me vriendelijk toe te lachen,
wanneer je hart je een ander impuls ingeeft.
Ik ben het maar,
en natuurlijk … ik kan er wel tegen.
Ik ben het intussen gewend om de deur
op mijn neus te krijgen.
Stop ermee …
Stop met me die glimlach, die sms,
of dat gedicht te sturen.
Het betekent toch niets.
Het zijn alleen maar loze woorden,
zinnen zonder enige betekenis.
Stop met me te laten geloven dat op
ieder potje een dekseltje past.
Het is cliché!
Stop ermee en wees eerlijk.
Want als jij het niet bent,
is me de zoveelste ontgoocheling nabij.
Door Ine Verhagen
Stop met me te troosten
of me hoop te geven.
Het is genoeg geweest.
De liefde is iets wat me van op een afstand negeert
en van me gaat lopen.
Ik kan het niet meer baas,
en ik word moe van te dromen en te wachten …
en te hopen.
Ik ben het beu om mijn leven te verstoppen
tussen hopeloze en kansloze stiltes.
Stop met me valse hoop te geven.
Doe normaal en zeg je gedacht.
Ik kan er best tegen.
Ik heb de heetste vuren getrotseerd.
Stop met me vriendelijk toe te lachen,
wanneer je hart je een ander impuls ingeeft.
Ik ben het maar,
en natuurlijk … ik kan er wel tegen.
Ik ben het intussen gewend om de deur
op mijn neus te krijgen.
Stop ermee …
Stop met me die glimlach, die sms,
of dat gedicht te sturen.
Het betekent toch niets.
Het zijn alleen maar loze woorden,
zinnen zonder enige betekenis.
Stop met me te laten geloven dat op
ieder potje een dekseltje past.
Het is cliché!
Stop ermee en wees eerlijk.
Want als jij het niet bent,
is me de zoveelste ontgoocheling nabij.
Door Ine Verhagen
Dat verliefdheid zalig is
Dat verliefdheid zalig is, maken ze mij niet meer wijs.
Je ziet alleen nog maar zwart en wit, maar geen grijs.
Van kriebels in je buik, moeten ze mij ook niks meer vertellen.
Ze maken je misselijk en zitten je continu te kwellen.
Verliefdheid, dacht je dat het enkel pubers overkwam?
Dream on, het is een virus en legt al je spieren lam!
En of ze nu beantwoord wordt of helemaal niet,
ze maakt je blind voor dingen die je beter wél ziet!
Waarom vertellen ze ons eigenlijk al die onzin?
Voor je het weet, trap je er met twee voeten in!
Verliefdheid overvalt als een vampier in de nacht.
Hij zuigt je helemaal leeg en neemt je in zijn macht.
Je bent niet langer meer betoverd,
maar als door een leger compleet veroverd.
Je krijgt klappen van de zweep en tergende pijn.
Al snel besef je weer hoe het is om alleen te zijn.
Verliefdheid maakt je vanbinnen helemaal kapot.
Net als liefde je kan pijnigen tot op het bot.
En toch kunnen we geen van allen zonder.
Want zonder liefde ga je gewoon ten onder.
Zonder liefde ben je wezenloos en verloren.
Als een krijsende baby die niemand kan horen.
Als een tuin zonder bloemen, een vogel zonder lied …
Grenzeloos op zoek, in een verlaten gebied.
Verliefdheid is een droom, liefde een noodzaak.
Beiden berensterk … maar soms schieten ze elkander raak!
Door Ine Verhagen
op 23 augustus 2010
Je ziet alleen nog maar zwart en wit, maar geen grijs.
Van kriebels in je buik, moeten ze mij ook niks meer vertellen.
Ze maken je misselijk en zitten je continu te kwellen.
Verliefdheid, dacht je dat het enkel pubers overkwam?
Dream on, het is een virus en legt al je spieren lam!
En of ze nu beantwoord wordt of helemaal niet,
ze maakt je blind voor dingen die je beter wél ziet!
Waarom vertellen ze ons eigenlijk al die onzin?
Voor je het weet, trap je er met twee voeten in!
Verliefdheid overvalt als een vampier in de nacht.
Hij zuigt je helemaal leeg en neemt je in zijn macht.
Je bent niet langer meer betoverd,
maar als door een leger compleet veroverd.
Je krijgt klappen van de zweep en tergende pijn.
Al snel besef je weer hoe het is om alleen te zijn.
Verliefdheid maakt je vanbinnen helemaal kapot.
Net als liefde je kan pijnigen tot op het bot.
En toch kunnen we geen van allen zonder.
Want zonder liefde ga je gewoon ten onder.
Zonder liefde ben je wezenloos en verloren.
Als een krijsende baby die niemand kan horen.
Als een tuin zonder bloemen, een vogel zonder lied …
Grenzeloos op zoek, in een verlaten gebied.
Verliefdheid is een droom, liefde een noodzaak.
Beiden berensterk … maar soms schieten ze elkander raak!
Door Ine Verhagen
op 23 augustus 2010
Ik weet niet meer
Ik weet niet waarom ik jou tegen kwam.
Ik weet niet waarom …
Waarom mijn hart steeds weer moet breken.
Waarom of hoe … niemand zal het weten.
Ik weet niet of ik nog één tegenslag kan verwerken,
of ik je zou kunnen vergeten,
je loslaten.
Ik weet niet meer hoe ik … en of ik kan leven zonder jou
Ik weet niet meer waarom.
Waarom kan ik steeds weer alleen maar dromen dat ik in je armen lig,
dat je bij wijze van spreken in mijn lichaam kruipt en me al je vertrouwen schenkt.
Is alles dan zomaar een weggespoelde droom?
Ik weet echt niet meer hoe …
Hoe ik brokken moet lijmen,
hoe ik mezelf moet bij elkaar vegen.
Ik weet niet meer …
Ik weet niet waarom je mijn pad kruiste…
waarom mijn hart open bloeide
om zich even later opnieuw te moeten sluiten.
Ik weet niet meer waarom …
Jou moeten missen voelt aan als een regenvlaag,
maar jou van op een afstand moeten toekijken,
gaat als een najaarsstorm door merg en been.
Ik weet niet meer waarom mijn hartje telkens weer moet breken.
Ik weet niet waarom …
Waarom … Waarom jij?
Door Ine Verhagen
op 28 november 2011
Ik weet niet waarom …
Waarom mijn hart steeds weer moet breken.
Waarom of hoe … niemand zal het weten.
Ik weet niet of ik nog één tegenslag kan verwerken,
of ik je zou kunnen vergeten,
je loslaten.
Ik weet niet meer hoe ik … en of ik kan leven zonder jou
Ik weet niet meer waarom.
Waarom kan ik steeds weer alleen maar dromen dat ik in je armen lig,
dat je bij wijze van spreken in mijn lichaam kruipt en me al je vertrouwen schenkt.
Is alles dan zomaar een weggespoelde droom?
Ik weet echt niet meer hoe …
Hoe ik brokken moet lijmen,
hoe ik mezelf moet bij elkaar vegen.
Ik weet niet meer …
Ik weet niet waarom je mijn pad kruiste…
waarom mijn hart open bloeide
om zich even later opnieuw te moeten sluiten.
Ik weet niet meer waarom …
Jou moeten missen voelt aan als een regenvlaag,
maar jou van op een afstand moeten toekijken,
gaat als een najaarsstorm door merg en been.
Ik weet niet meer waarom mijn hartje telkens weer moet breken.
Ik weet niet waarom …
Waarom … Waarom jij?
Door Ine Verhagen
op 28 november 2011
Vervuld met een glimlach
maar gedreven door verdriet.
Geen mens die weet hoe een traan verdrinkt
in een verstopt vergiet.
Geveld door boosheid,
en versmacht door haat …
Hou me aan het lijntje,
maar niet langer aan de praat.
Bestempeld met een naam,
en gekwetst door een woord.
Omwille van een ander
had een impuls me bijna vermoord.
Versnipperd door onzin,
maar omgeven met hoop.
Geen enkele emotie
loopt met mezelf te koop.
Verlaten door pijn,
en versleten voor een niemendal.
Niemand speelde verstoppertje,
want ik kreeg rechtstreeks de bal.
Verloren in de stilte,
en vergeten met de tijd.
Is er dan niemand die begrijpt
dat een verlangen nooit helemaal slijt?
Door Ine Verhagen
op 23 november 2011
Geen mens die weet hoe een traan verdrinkt
in een verstopt vergiet.
Geveld door boosheid,
en versmacht door haat …
Hou me aan het lijntje,
maar niet langer aan de praat.
Bestempeld met een naam,
en gekwetst door een woord.
Omwille van een ander
had een impuls me bijna vermoord.
Versnipperd door onzin,
maar omgeven met hoop.
Geen enkele emotie
loopt met mezelf te koop.
Verlaten door pijn,
en versleten voor een niemendal.
Niemand speelde verstoppertje,
want ik kreeg rechtstreeks de bal.
Verloren in de stilte,
en vergeten met de tijd.
Is er dan niemand die begrijpt
dat een verlangen nooit helemaal slijt?
Door Ine Verhagen
op 23 november 2011
Liefste zonneschijn
Mijn allerliefste zonneschijn,
Wil je alsjeblieft wegnemen … mijn hartenpijn.
Kun je me opnieuw doen zingen,
en me weer laten lachen om kleine dingen.
Ontneem me toch die slechte dromen,
zodat ik terug tot mezelf kan komen.
Laat me langzaam weer ademhalen,
door de streling van jouw warme stralen.
Help me mijn geliefde los te laten,
en niet meer over het verleden te praten.
Verlos me elke dag een beetje meer
van dat immens dreigend onweer.
Als een kind zou ik kunnen huilen,
en terug in moeders armen willen schuilen.
Het is echter niet omdat ik volwassen ben
dat ik de kracht van verdriet niet meer ken.
Mijn liefste zonneschijn,
Beloof me dat het overgaat … mijn hartenpijn.
Door Ineke Verhagen
10 augustus 2014
Wil je alsjeblieft wegnemen … mijn hartenpijn.
Kun je me opnieuw doen zingen,
en me weer laten lachen om kleine dingen.
Ontneem me toch die slechte dromen,
zodat ik terug tot mezelf kan komen.
Laat me langzaam weer ademhalen,
door de streling van jouw warme stralen.
Help me mijn geliefde los te laten,
en niet meer over het verleden te praten.
Verlos me elke dag een beetje meer
van dat immens dreigend onweer.
Als een kind zou ik kunnen huilen,
en terug in moeders armen willen schuilen.
Het is echter niet omdat ik volwassen ben
dat ik de kracht van verdriet niet meer ken.
Mijn liefste zonneschijn,
Beloof me dat het overgaat … mijn hartenpijn.
Door Ineke Verhagen
10 augustus 2014
Ik voel het leven uit mijn lichaam verdwijnen
alsof het laatste sprankeltje hoop wordt weggezogen.
Ik kan de tranen niet meer bijhouden,
laat staan ze nog opvangen.
Ik voel pijn en intens verlangen
om verloren emoties.
Ik sta stil op dit moment.
Ik weet niet hoe bij je te komen.
En ik hyperventileer bij de gedachte aan jou.
Al bevind ik me hier op een godverlaten eiland,
ik voel het kloppen van je hart
en mis de streling van je adem.
Ik kan geen lied meer zingen
zonder jou in mijn achterhoofd.
Ik kan geen dans meer wagen
zonder jouw lichaamswarmte om me heen.
Ik kan geen tekst meer schrijven
zonder jouw naam in mijn hart te dragen.
Ze zeggen dat tijd wonden heelt …
Ze zeggen dat verdriet slijt
en dat zorgen vervagen.
Ik wou maar dat ik wist
hoe ik dit gevoel ooit onder woorden kon brengen.
Door Ine Verhagen
op 7 augustus 2010
/
Ik kan de tranen niet meer bijhouden,
laat staan ze nog opvangen.
Ik voel pijn en intens verlangen
om verloren emoties.
Ik sta stil op dit moment.
Ik weet niet hoe bij je te komen.
En ik hyperventileer bij de gedachte aan jou.
Al bevind ik me hier op een godverlaten eiland,
ik voel het kloppen van je hart
en mis de streling van je adem.
Ik kan geen lied meer zingen
zonder jou in mijn achterhoofd.
Ik kan geen dans meer wagen
zonder jouw lichaamswarmte om me heen.
Ik kan geen tekst meer schrijven
zonder jouw naam in mijn hart te dragen.
Ze zeggen dat tijd wonden heelt …
Ze zeggen dat verdriet slijt
en dat zorgen vervagen.
Ik wou maar dat ik wist
hoe ik dit gevoel ooit onder woorden kon brengen.
Door Ine Verhagen
op 7 augustus 2010
/
Ik heb wel eens zin om te huilen
maar zou mijn tranen liever met iemand ruilen.
Of zou ik ze met iemand kunnen delen,
of misschien wel door een ander laten stelen?
Hoeveel tranen kan een mens eigenlijk produceren,
en hoeveel zakdoeken kunnen deze absorberen ...
Is het mogelijk om de storm der emoties te doorstaan,
en er daarna terug kei hard tegenaan te gaan?
Ik heb wel eens zin om te huilen,
maar zou mijn tranen liever met je ruilen.
Daarna zal ik ze door een ander laten stelen,
want ik wil je niet te lang met mijn zorgen vervelen.
Hoe lang duurt het om verdriet te overwinnen,
en hoe vaak moet je weer opnieuw beginnen ...
Is er een manier om dingen volledig los te laten,
als je het te moeilijk hebt om erover te praten?
Ik heb wel eens zin om te huilen,
maar ik zoek iemand om mijn tranen mee te ruilen.
Misschien kunnen we ze daarna van elkaar stelen,
en onze zorgen met elkaar leren delen.
Door Ine Verhagen
op 28 juli 2010
Of zou ik ze met iemand kunnen delen,
of misschien wel door een ander laten stelen?
Hoeveel tranen kan een mens eigenlijk produceren,
en hoeveel zakdoeken kunnen deze absorberen ...
Is het mogelijk om de storm der emoties te doorstaan,
en er daarna terug kei hard tegenaan te gaan?
Ik heb wel eens zin om te huilen,
maar zou mijn tranen liever met je ruilen.
Daarna zal ik ze door een ander laten stelen,
want ik wil je niet te lang met mijn zorgen vervelen.
Hoe lang duurt het om verdriet te overwinnen,
en hoe vaak moet je weer opnieuw beginnen ...
Is er een manier om dingen volledig los te laten,
als je het te moeilijk hebt om erover te praten?
Ik heb wel eens zin om te huilen,
maar ik zoek iemand om mijn tranen mee te ruilen.
Misschien kunnen we ze daarna van elkaar stelen,
en onze zorgen met elkaar leren delen.
Door Ine Verhagen
op 28 juli 2010
Waarom?
Waarom breken jullie me …
net dan wanneer ik een beetje gelukkig ben.
Waarom raken jullie mijn binnenste …
net daar waar het het meest kwetsbaar is.
Waarom …
Waarom gunnen jullie me niet dat klein beetje geluk
waarop ik zo lang heb zitten wachten.
Waarom kunnen jullie niet gewoon blij zijn
voor de warmte die ik eindelijk heb gevonden.
Waarom …
Waarom ben ik tevens zo gevoelig
aan de lessen die anderen me trachten te leren.
Waarom kan ik niet gewoon genieten
en de kritiek van anderen loslaten.
Waarom …
Waarom maken jullie het me zo moeilijk
telkens wanneer het hoogtepunt nabij is.
Waarom steunen jullie me niet om wie ik ben,
om wie ik geef en wat ik wil bereiken.
Waarom …
Waarom zeggen jullie dingen
die mijn hart doorboren met duizenden messen.
Waarom laten jullie me niet gewoon mezelf zijn,
gaan voor mijn doel, houden van die ene, mezelf
vastklampen aan het lot en de natuur zijn gang laten gaan …
Door Ine Verhagen
op zondag 6 februari 2011
net dan wanneer ik een beetje gelukkig ben.
Waarom raken jullie mijn binnenste …
net daar waar het het meest kwetsbaar is.
Waarom …
Waarom gunnen jullie me niet dat klein beetje geluk
waarop ik zo lang heb zitten wachten.
Waarom kunnen jullie niet gewoon blij zijn
voor de warmte die ik eindelijk heb gevonden.
Waarom …
Waarom ben ik tevens zo gevoelig
aan de lessen die anderen me trachten te leren.
Waarom kan ik niet gewoon genieten
en de kritiek van anderen loslaten.
Waarom …
Waarom maken jullie het me zo moeilijk
telkens wanneer het hoogtepunt nabij is.
Waarom steunen jullie me niet om wie ik ben,
om wie ik geef en wat ik wil bereiken.
Waarom …
Waarom zeggen jullie dingen
die mijn hart doorboren met duizenden messen.
Waarom laten jullie me niet gewoon mezelf zijn,
gaan voor mijn doel, houden van die ene, mezelf
vastklampen aan het lot en de natuur zijn gang laten gaan …
Door Ine Verhagen
op zondag 6 februari 2011
Ik ben verscheurd
Ik ben verscheurd in duizend stukken.
Ik heb geen idee hoe alles terug aan elkaar te lijmen…
Geen benul van wat opnieuw beginnen is.
Ik kan niet meer dromen, niet meer hopen,
niet meer verlangen.
Je hand in de mijne was slechts een vage streling,
de lach op je mond een weggegooid vertrouwen,
en de glans in je ogen een wanhopig gemis.
Ik ben gebroken … doormidden,
en nogmaals in het kwadraat.
Ik durf niet te zeggen hoezeer ik mezelf verloren ben…
Geduld is een mooie deugd zeggen ze.
Maar eindeloos begrip is soms even genadeloos als een stil verlies.
Je woorden gingen door merg en been,
en mijn hart stond niet enkele seconden,
maar een eeuwigheid stil.
Je tere lichaam verwarmde mijn eenzaam zieltje.
Je liet me bijna van je houden, en je toverde als het ware tranen van geluk op mijn wangen.
Maar … breekbaar als je was …
Zo breekbaar als een gouden nachtegaaltje …
Een nachtegaal … lief en zacht,
maar zo fragiel dat het me, in een gevecht tegen zichzelf,
aan een miljoen flarden heeft gescheurd.
Door Ine Verhagen
op 10 december 2011
Ik heb geen idee hoe alles terug aan elkaar te lijmen…
Geen benul van wat opnieuw beginnen is.
Ik kan niet meer dromen, niet meer hopen,
niet meer verlangen.
Je hand in de mijne was slechts een vage streling,
de lach op je mond een weggegooid vertrouwen,
en de glans in je ogen een wanhopig gemis.
Ik ben gebroken … doormidden,
en nogmaals in het kwadraat.
Ik durf niet te zeggen hoezeer ik mezelf verloren ben…
Geduld is een mooie deugd zeggen ze.
Maar eindeloos begrip is soms even genadeloos als een stil verlies.
Je woorden gingen door merg en been,
en mijn hart stond niet enkele seconden,
maar een eeuwigheid stil.
Je tere lichaam verwarmde mijn eenzaam zieltje.
Je liet me bijna van je houden, en je toverde als het ware tranen van geluk op mijn wangen.
Maar … breekbaar als je was …
Zo breekbaar als een gouden nachtegaaltje …
Een nachtegaal … lief en zacht,
maar zo fragiel dat het me, in een gevecht tegen zichzelf,
aan een miljoen flarden heeft gescheurd.
Door Ine Verhagen
op 10 december 2011
Wegzinken in een oase van zelfverwijt
De vaste grond plots voelen verdwijnen.
Niet weten waar het diepste punt van een oceaan zich bevindt.
Geen weg en geen licht meer zien.
Niets dat mijn ogen kan verblinden omdat alles even helemaal zwart geworden is.
Een kloppend hart lijkt uit mijn lijf te willen springen.
Het is alsof de lucht geen weg meer vindt in mijn longen,
en alsof het bloed dat door mijn aderen stroomt,
als een gek begint te koken.
Paniek, angst …
Paniek !
Even is het alsof mijn lichaam en geest het begeven.
Maar gelukkig is de levenslust diegene die telkens weer wint.
En die is sterker dan de hevigste storm, de meest kwetsende woorden en de diepste wonden in mijn hart.
Ik kan een engel zijn … zwevend op de vleugels van liefde en kinderachtige onzin.
Mijn schouder is breed, mijn rug stevig …
Zolang de onderste wervel niet wordt geraakt.
Want dan komt de draak in mij naar boven en spuw ik geen vuur, maar verbrand ik alles wat in mijn weg staat…
Genadeloos !
Ik ben een schrijfster, en mijn ziel is in de war.
Mijn geest vertoont kronkels, alsof een slang me heeft willen vergiftigen.
Maar ik word groen …
Groen !
Van misselijkheid? Of van jaloezie?
Even verlies ik mezelf in een oorlog met mijn eigen ik.
Te zwak om te winnen, en te week om de juiste woorden te vinden op het juiste moment …
Mijn ingewanden lijken te scheuren …
Woede, angst …
Frustratie …
Woede !
En plots … plots barst de vulkaan uit.
Ze spuwt lava, kolen, bloed, zweet, tranen, kwetst en pijnigt.
En ze zakt terug in elkaar.
De uitputting wreekt zich, en langzaam komt ze terug tot rust.
Maar de hitte blijft borrelen… in de diepte.
Hoe lang nog?
Hoe lang kan ze het nog uithouden?
Door Ine Verhagen
Niet weten waar het diepste punt van een oceaan zich bevindt.
Geen weg en geen licht meer zien.
Niets dat mijn ogen kan verblinden omdat alles even helemaal zwart geworden is.
Een kloppend hart lijkt uit mijn lijf te willen springen.
Het is alsof de lucht geen weg meer vindt in mijn longen,
en alsof het bloed dat door mijn aderen stroomt,
als een gek begint te koken.
Paniek, angst …
Paniek !
Even is het alsof mijn lichaam en geest het begeven.
Maar gelukkig is de levenslust diegene die telkens weer wint.
En die is sterker dan de hevigste storm, de meest kwetsende woorden en de diepste wonden in mijn hart.
Ik kan een engel zijn … zwevend op de vleugels van liefde en kinderachtige onzin.
Mijn schouder is breed, mijn rug stevig …
Zolang de onderste wervel niet wordt geraakt.
Want dan komt de draak in mij naar boven en spuw ik geen vuur, maar verbrand ik alles wat in mijn weg staat…
Genadeloos !
Ik ben een schrijfster, en mijn ziel is in de war.
Mijn geest vertoont kronkels, alsof een slang me heeft willen vergiftigen.
Maar ik word groen …
Groen !
Van misselijkheid? Of van jaloezie?
Even verlies ik mezelf in een oorlog met mijn eigen ik.
Te zwak om te winnen, en te week om de juiste woorden te vinden op het juiste moment …
Mijn ingewanden lijken te scheuren …
Woede, angst …
Frustratie …
Woede !
En plots … plots barst de vulkaan uit.
Ze spuwt lava, kolen, bloed, zweet, tranen, kwetst en pijnigt.
En ze zakt terug in elkaar.
De uitputting wreekt zich, en langzaam komt ze terug tot rust.
Maar de hitte blijft borrelen… in de diepte.
Hoe lang nog?
Hoe lang kan ze het nog uithouden?
Door Ine Verhagen
Wat mensen zeggen
Iemand zei me eens ‘mijn schouder heb je’.
Maar wanneer ik wilde uithuilen, was hij nergens te bespeuren.
Iemand zei me ‘als er iets is, bel je maar’.
Maar toen ik mijn hart wilde uitstorten, bleef mijn oproep onbeantwoord.
Mensen zeggen ‘wanneer je hulp nodig hebt, zijn wij er voor je’.
Maar wanneer ik erom vraag, krijg ik te maken met jaloezie en frustratie.
Er is me gezegd ‘we geven je nog een kans’.
Maar achter mijn rug was de beslissing reeds genomen.
Er is me veel beloofd, en veel toevertrouwd.
Maar meestal ging de interesse niet verder
dan enkel maar naar mijn speelse kant.
Als iemand me zegt ‘je ziet er goed uit’,
is dat vaak het meest eenvoudige compliment.
Als iemand me tracht te verleiden of me wil versieren,
is dat meestal enkel om mijn ronde vormen en onschuldige glimlach.
Mensen denken misschien wel eens dat ik gek ben, dat er iets mis met me is.
Terwijl ik net als hen alleen maar over dezelfde behoeften beschik.
Er is me gezegd ‘wees nooit het slachtoffer van jezelf’.
Maar soms is het verliezen van mijn trots, sterker dan mezelf.
Ik gebruik wel eens woorden waarvan ik gauw weer spijt heb.
Ik doe soms dingen die mijn eigen petje te boven gaan.
Ik zeg wel eens tegen mezelf ‘je moest je schamen’.
Maar dan zeggen ze ‘aanvaard jezelf zoals je bent’.
En hoezeer ik … soms tevergeefs … mijn best ook doe …
De vraag is ‘aanvaarden zij mij wel?’.
Door Ine Verhagen
op vrijdag 23 september 2011
Maar wanneer ik wilde uithuilen, was hij nergens te bespeuren.
Iemand zei me ‘als er iets is, bel je maar’.
Maar toen ik mijn hart wilde uitstorten, bleef mijn oproep onbeantwoord.
Mensen zeggen ‘wanneer je hulp nodig hebt, zijn wij er voor je’.
Maar wanneer ik erom vraag, krijg ik te maken met jaloezie en frustratie.
Er is me gezegd ‘we geven je nog een kans’.
Maar achter mijn rug was de beslissing reeds genomen.
Er is me veel beloofd, en veel toevertrouwd.
Maar meestal ging de interesse niet verder
dan enkel maar naar mijn speelse kant.
Als iemand me zegt ‘je ziet er goed uit’,
is dat vaak het meest eenvoudige compliment.
Als iemand me tracht te verleiden of me wil versieren,
is dat meestal enkel om mijn ronde vormen en onschuldige glimlach.
Mensen denken misschien wel eens dat ik gek ben, dat er iets mis met me is.
Terwijl ik net als hen alleen maar over dezelfde behoeften beschik.
Er is me gezegd ‘wees nooit het slachtoffer van jezelf’.
Maar soms is het verliezen van mijn trots, sterker dan mezelf.
Ik gebruik wel eens woorden waarvan ik gauw weer spijt heb.
Ik doe soms dingen die mijn eigen petje te boven gaan.
Ik zeg wel eens tegen mezelf ‘je moest je schamen’.
Maar dan zeggen ze ‘aanvaard jezelf zoals je bent’.
En hoezeer ik … soms tevergeefs … mijn best ook doe …
De vraag is ‘aanvaarden zij mij wel?’.
Door Ine Verhagen
op vrijdag 23 september 2011
Pesterijen
Ze kunnen een mens breken.
Ze kunnen iemand kapot maken,
en soms ook sterk.
Ze kunnen een lichaam in stukken snijden,
of een maag doen zweren van pijn.
Maar soms vergeten ze hoe het is
om menselijk te zijn.
Ze kunnen tranen bezorgen,
wanhoop en stress voor de dag van morgen …
Maar vergeten wat het is om alleen te staan,
en niet te weten hoe zich te moeten verdedigen.
Ze kunnen iemands hand schudden
en daarna zeggen “het was maar een grap”.
Ze kunnen lachen met vrienden, en zichzelf overtuigen met :
“Die heb ik toch weer mooi gehad”.
Pesterijen …
Ze vertroebelen je toekomst,
of geven je juist een duw in de rug.
Ze maken je bang,
en soms ook woedend.
Ze laten je de diepste bodem zien,
en tevens de hoogste top.
Ze leren je lessen van het hoogste niveau,
maar geven je grote onderscheiding voor de kleinste overwinning.
Door Ine Verhagen
op 6 mei 2010
Ze kunnen iemand kapot maken,
en soms ook sterk.
Ze kunnen een lichaam in stukken snijden,
of een maag doen zweren van pijn.
Maar soms vergeten ze hoe het is
om menselijk te zijn.
Ze kunnen tranen bezorgen,
wanhoop en stress voor de dag van morgen …
Maar vergeten wat het is om alleen te staan,
en niet te weten hoe zich te moeten verdedigen.
Ze kunnen iemands hand schudden
en daarna zeggen “het was maar een grap”.
Ze kunnen lachen met vrienden, en zichzelf overtuigen met :
“Die heb ik toch weer mooi gehad”.
Pesterijen …
Ze vertroebelen je toekomst,
of geven je juist een duw in de rug.
Ze maken je bang,
en soms ook woedend.
Ze laten je de diepste bodem zien,
en tevens de hoogste top.
Ze leren je lessen van het hoogste niveau,
maar geven je grote onderscheiding voor de kleinste overwinning.
Door Ine Verhagen
op 6 mei 2010
Dag vreemdeling
Wil je even naast me komen zitten …
Gewoon voor heel even.
Straks zullen de rozen in mijn tuin verwelken
en de herfst zal lonken.
Wil je me dan komen verwarmen?
Als het avondrood ons tegemoet komt,
en we samen richting westen turen …
Mag ik mijn hoofd dan op je schouder laten rusten?
Hallo vreemdeling
Waarom ga je niet met me mee op ontdekking …
Misschien heb je wel het kompas
waar ik al een tijdje naar op zoek was.
Wie weet kun je mijn dromen wel vangen
en ze de juiste weg wijzen…
Bezit je de kracht om me te beschermen tegen de storm
wanneer de noordenwind vloekt?
Lieve vreemdeling
Mag ik met je meevaren als je schip aanlegt?
Alleen maar tot het volgende eiland.
De zee kan woest zijn en de golven intens.
Even intens als de kus op onze lippen.
Of wil je liever naast me varen in alle rust en stilte?
De goden zullen immers wel beslissen
hoe de wind zal waaien.
Dag vreemdeling
Leuk je te ontmoeten op de trein van het leven.
Moet je het volgende station alweer verder?
Of zie ik je gauw weer terug?
Door Ineke Verhagen
25 juli 2017
Gewoon voor heel even.
Straks zullen de rozen in mijn tuin verwelken
en de herfst zal lonken.
Wil je me dan komen verwarmen?
Als het avondrood ons tegemoet komt,
en we samen richting westen turen …
Mag ik mijn hoofd dan op je schouder laten rusten?
Hallo vreemdeling
Waarom ga je niet met me mee op ontdekking …
Misschien heb je wel het kompas
waar ik al een tijdje naar op zoek was.
Wie weet kun je mijn dromen wel vangen
en ze de juiste weg wijzen…
Bezit je de kracht om me te beschermen tegen de storm
wanneer de noordenwind vloekt?
Lieve vreemdeling
Mag ik met je meevaren als je schip aanlegt?
Alleen maar tot het volgende eiland.
De zee kan woest zijn en de golven intens.
Even intens als de kus op onze lippen.
Of wil je liever naast me varen in alle rust en stilte?
De goden zullen immers wel beslissen
hoe de wind zal waaien.
Dag vreemdeling
Leuk je te ontmoeten op de trein van het leven.
Moet je het volgende station alweer verder?
Of zie ik je gauw weer terug?
Door Ineke Verhagen
25 juli 2017
Alleen maar omdat je mijn hart stal.
Alleen maar omdat je mijn hart stal,
had ik mezelf bijna gegeven.
Alleen maar omdat je me in je armen nam,
was ik bijna ten onder gegaan.
Alleen maar omdat je mijn vurige intenties aanvaarde,
greep ik je bij de keel.
Je raakte in ademnood, maar huiverde van ontucht.
Alleen maar omdat je me deed dromen van affectie,
dook ik onder in een grot van bescherming.
Alleen maar omdat ik je knevelde aan een stand van vraagtekens,
en alleen maar omdat ik je in een sprookje deed geloven,
raasde je van fantasie … en was de betovering hardnekkig.
Alleen maar omdat ik je naam uitsprak,
verloor je je weg …
En alleen maar omdat ik je de mond snoerde bij het smeken om liefde,
nam ik je hand in de mijne,
en sneuvelde ik je binnenste.
Alleen maar omdat je me in de ogen keek,
bevredigde ik de kern van je ziel.
Alleen maar omdat jij het was,
bekeerde ik mezelf.
Door Ine Verhagen
op 22 juni 2011
had ik mezelf bijna gegeven.
Alleen maar omdat je me in je armen nam,
was ik bijna ten onder gegaan.
Alleen maar omdat je mijn vurige intenties aanvaarde,
greep ik je bij de keel.
Je raakte in ademnood, maar huiverde van ontucht.
Alleen maar omdat je me deed dromen van affectie,
dook ik onder in een grot van bescherming.
Alleen maar omdat ik je knevelde aan een stand van vraagtekens,
en alleen maar omdat ik je in een sprookje deed geloven,
raasde je van fantasie … en was de betovering hardnekkig.
Alleen maar omdat ik je naam uitsprak,
verloor je je weg …
En alleen maar omdat ik je de mond snoerde bij het smeken om liefde,
nam ik je hand in de mijne,
en sneuvelde ik je binnenste.
Alleen maar omdat je me in de ogen keek,
bevredigde ik de kern van je ziel.
Alleen maar omdat jij het was,
bekeerde ik mezelf.
Door Ine Verhagen
op 22 juni 2011
A beautiful walk...
We made a walk
and it became a walk to the stars.
Little raindrops were falling down
and the wind was blowing.
We talked about long lost lovers and friendship,
and you said the words I always wanted to hear.
While my heart was screaming inside
you just took my hand and it felt like coming home.
Your eyes were telling so much more than all the
beautiful things I’ve ever seen in the world.
It feels like I’m in love for the first time again.
When it got dark and it became colder,
you took me in your arms and gave me all the
answer chords I was looking for.
You kissed me so sweetly that I almost started crying.
I never met such a kind and warm person like you.
We laughed about the same things,
we sang the same songs,
we felt the same pain
and we shared the same emotions.
You asked me to go walking
and I never regretted it … not for one second.
I want to keep walking with you every single day
from now till the end of the time.
And when I go asleep I’ll take you to my dreams.
Door Ineke Verhagen
30 maart 2014
and it became a walk to the stars.
Little raindrops were falling down
and the wind was blowing.
We talked about long lost lovers and friendship,
and you said the words I always wanted to hear.
While my heart was screaming inside
you just took my hand and it felt like coming home.
Your eyes were telling so much more than all the
beautiful things I’ve ever seen in the world.
It feels like I’m in love for the first time again.
When it got dark and it became colder,
you took me in your arms and gave me all the
answer chords I was looking for.
You kissed me so sweetly that I almost started crying.
I never met such a kind and warm person like you.
We laughed about the same things,
we sang the same songs,
we felt the same pain
and we shared the same emotions.
You asked me to go walking
and I never regretted it … not for one second.
I want to keep walking with you every single day
from now till the end of the time.
And when I go asleep I’ll take you to my dreams.
Door Ineke Verhagen
30 maart 2014
De String....
De tanga string,
is een pittig ding!
Als je er eentje draagt,
is het alsof je om liefde vraagt!
Het valt de meeste mensen op,
want je voelt je op en top!
Ben je nu een man of een vrouw,
hij voelt aan als een dun touw.
Voor sommige mannen is hij extra groot,
want anders geraken ze in ‘ademnood…’
En door de uitvinding van de eetbare slip,
bezorgt hij voor velen een waardevolle tip!
Ben je een beetje zwaar,
dan is het soms wat raar …
dan raak je hem wel eens kwijt,
en is de zoektocht een zware strijd!
Maar ben je rank en slank,
dan aanvaard je hem in dank!
Nee, dit is echt geen grap,
al zit hij soms wat krap …
hij streelt absoluut je zintuigen,
en je kunt alles goed buigen!
En by the way, zit hij even niet goed …
doe dan gewoon of je naar het sanitair moet !!!
Door Ine Verhagen
is een pittig ding!
Als je er eentje draagt,
is het alsof je om liefde vraagt!
Het valt de meeste mensen op,
want je voelt je op en top!
Ben je nu een man of een vrouw,
hij voelt aan als een dun touw.
Voor sommige mannen is hij extra groot,
want anders geraken ze in ‘ademnood…’
En door de uitvinding van de eetbare slip,
bezorgt hij voor velen een waardevolle tip!
Ben je een beetje zwaar,
dan is het soms wat raar …
dan raak je hem wel eens kwijt,
en is de zoektocht een zware strijd!
Maar ben je rank en slank,
dan aanvaard je hem in dank!
Nee, dit is echt geen grap,
al zit hij soms wat krap …
hij streelt absoluut je zintuigen,
en je kunt alles goed buigen!
En by the way, zit hij even niet goed …
doe dan gewoon of je naar het sanitair moet !!!
Door Ine Verhagen
In een kille winternacht...
In een kille winternacht werd ik verblind door jouw blik.
Frustraties, woede en stille leemtes vertoonden vraagtekens op je gezicht.
Terwijl ik angstig en machteloos naar je toekeek, wou ik een reddende engel zijn,
maar ik besefte niet dat ik er zelf naar op zoek was.
Verwarring bracht ons bij elkaar,
en regen, sneeuw en storm haalden ons weer uiteen.
We voelden elkaar aan, terwijl er van liefde geen sprake was.
Eigenlijk waren we allebei gewoon zoekend naar antwoorden.
Dromen en illusies, drank en seks, haat en verdriet
scheurden onze werelden weer in duizend stukken.
Jaren verstreken en dagen en uren gleden langzaam voorbij.
Niets was nog herkenbaar.
Niets kon de herinnering nog bekoren.
Stilte kan hard zijn.
Stilte kan wreed zijn.
Maar stilte kan breken als half bevroren ijs waarin jouw weerspiegeling mijn verbeelding plots weer de kost geeft.
En net wanneer ik vrede heb gevonden met de herinnering, mijn laatste traan is vervlogen en mijn hart bevrijd is …
vertroebel je opnieuw mijn zicht.
Plots is het alsof mijn hart in jouw hand ligt,
mijn angst in jouw blik,
en mijn verdriet in jouw kus.
Maar je bent niet wat ik wou, en je was niet wat ik wou,
ook al heeft het lot allang bepaald waar de weg heen leiden zal …
Ik voel me zweven op pijnigende golven van afscheid.
Jouw zien lijden is hard, hevig en hartsverscheurend.
Maar mezelf daarin verliezen is gewoonweg onaantastbaar.
Door Ine Verhagen
op 6 februari 2010
Frustraties, woede en stille leemtes vertoonden vraagtekens op je gezicht.
Terwijl ik angstig en machteloos naar je toekeek, wou ik een reddende engel zijn,
maar ik besefte niet dat ik er zelf naar op zoek was.
Verwarring bracht ons bij elkaar,
en regen, sneeuw en storm haalden ons weer uiteen.
We voelden elkaar aan, terwijl er van liefde geen sprake was.
Eigenlijk waren we allebei gewoon zoekend naar antwoorden.
Dromen en illusies, drank en seks, haat en verdriet
scheurden onze werelden weer in duizend stukken.
Jaren verstreken en dagen en uren gleden langzaam voorbij.
Niets was nog herkenbaar.
Niets kon de herinnering nog bekoren.
Stilte kan hard zijn.
Stilte kan wreed zijn.
Maar stilte kan breken als half bevroren ijs waarin jouw weerspiegeling mijn verbeelding plots weer de kost geeft.
En net wanneer ik vrede heb gevonden met de herinnering, mijn laatste traan is vervlogen en mijn hart bevrijd is …
vertroebel je opnieuw mijn zicht.
Plots is het alsof mijn hart in jouw hand ligt,
mijn angst in jouw blik,
en mijn verdriet in jouw kus.
Maar je bent niet wat ik wou, en je was niet wat ik wou,
ook al heeft het lot allang bepaald waar de weg heen leiden zal …
Ik voel me zweven op pijnigende golven van afscheid.
Jouw zien lijden is hard, hevig en hartsverscheurend.
Maar mezelf daarin verliezen is gewoonweg onaantastbaar.
Door Ine Verhagen
op 6 februari 2010
Binnenin mij ....
Binnenin mij is de wereld al lang dood.
Ik stap, ik ga door en ik beweeg …
Maar zonder jou ben ik helemaal leeg.
Ik verlies en ik verdrink.
Ik verstik mezelf in wanhoop.
Zonder jou geef ik het op.
Het doet me niets meer …
Alles is donker en kil.
Het voelt alsof ik me in de hel begeef.
Niemand staat dichter bij mij dan jij.
Niets is sterker dan jouw emoties.
Geen gil, geen schreeuw, geen traan.
De grond valt weg als jij de deur sluit.
Intense verdriet is wat me overvalt.
Kapot gaan zonder jou.
Verlangen naar moeders vleugels
en vereenzamen zonder vaderliefde.
Neem me mee naar een andere plek.
Een plek waar ik even geen pijn voel.
Ik wil niet meer door …
Niet zonder jou aan mijn zijde.
Niet zonder jouw hand in de mijne.
Ik ken alleen maar jou …
Jouw warmte, jouw genegenheid …
Alleen jij.
Laat me gewoon even alleen.
Ineke
Ik stap, ik ga door en ik beweeg …
Maar zonder jou ben ik helemaal leeg.
Ik verlies en ik verdrink.
Ik verstik mezelf in wanhoop.
Zonder jou geef ik het op.
Het doet me niets meer …
Alles is donker en kil.
Het voelt alsof ik me in de hel begeef.
Niemand staat dichter bij mij dan jij.
Niets is sterker dan jouw emoties.
Geen gil, geen schreeuw, geen traan.
De grond valt weg als jij de deur sluit.
Intense verdriet is wat me overvalt.
Kapot gaan zonder jou.
Verlangen naar moeders vleugels
en vereenzamen zonder vaderliefde.
Neem me mee naar een andere plek.
Een plek waar ik even geen pijn voel.
Ik wil niet meer door …
Niet zonder jou aan mijn zijde.
Niet zonder jouw hand in de mijne.
Ik ken alleen maar jou …
Jouw warmte, jouw genegenheid …
Alleen jij.
Laat me gewoon even alleen.
Ineke
Abonneren op:
Posts (Atom)