en verdwaal voor heel even.
Handgeschreven letters op een gekreukt perkament…
De littekens van een onvoltooid verlangen.
Ik wandel door de straat.
Loeiende sirenes en scheurende gitaren misvormen
de echo van je stem.
Ik zou willen schreeuwen om je dichterbij te krijgen.
Maar mijn keel lijkt vastgeroest van opgekropte hoop.
En zomaar ineens … kijk ik in die zachte, vertrouwde ogen.
Ogen die zich telkens weer aan me vastklampen.
Stil en onzichtbaar.
Je lieve lach doet me bijna geloven dat sprookjes werkelijkheid kunnen zijn.
Mijn lichaamstemperatuur verslaat de kille westenwind,
en betovert het hele straatbeeld.
Hangend aan je lippen begint een broeiend gevoel
een eigen leven te leiden.
Als ik mijn ogen zou sluiten, zou ik je als in mijn dromen kussen.
Ik wil je hand vastnemen en met je meegaan.
Ik wil je troostend door je haren strelen wanneer je verdriet hebt.
Daarna zal ik in je armen rusten en luisteren naar je verhaal.
Ademloos en zacht.
Door Ineke Verhagen
op 11 april 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank je voor uw reactie!