Wat heb ik er toch steeds van genoten,
mijn jeugd doorgebracht te hebben in Schoten.
Al ben ik een eindje verder geboren,
in Schoten heb ik mijn hart verloren.
Hier kom ik steeds weer thuis en ben ik nooit alleen,
want in dit gezellige dorp kent iedereen, iedereen.
Nu de nostalgie ons langzaam begint te besluipen,
willen we allen wel eens in de geschiedenis kruipen.
Misschien beginnen er sommigen stilletjes te verlangen,
om nog een keertje aan de katrol in Iepenburg te hangen.
Of willen we nog eens op logement aan de vaart?
Helaas is hotel Westende reeds lang van de kaart.
Denken we niet vaak terug aan die goeie oude tijd,
waarin het karretje van Dina ons huisje voorbij rijdt?
Liggen onze badpakken en zwembroeken niet te verduren,
sinds het slopen van de Schotense zwembadmuren?
En dromen we soms niet van de lekkere verse soep,
waarmee de soepboer klaarstond op de rand van de stoep?
Wie wil er niet nog eens met de fiets over de brug,
naar het zwembad van Brasschaat en terug.
Krijgen we na een nachtje stappen nooit het water in de mond,
voor een pakske friet van de Chalet bij ochtendstond?
Willen we soms niet even teruggaan in de tijd?
Want deze herinneringen willen we toch niet kwijt?
Nu de jaren aan onze neus zijn voorbij gegaan,
is volgens mij toch nog niet alles gezegd en gedaan.
Want als zuster Alberta ons niet ter wereld had gebracht,
zag Schoten er helemaal anders uit bij dag en bij nacht.
Met de nodige heimwee blijven we er toch zeer trots op,
te kunnen zeggen “Schoten is en blijft top!”
Door Ine Verhagen
op 11 februari 2014
