donderdag 25 januari 2018

De Roos en ik ...


De roos en ik …

In mijn tuin
plantte ik de roos, vóór ik jou leerde kennen.
Voor haar en voor mij ging toen een nieuwe wereld open.
Ze liet haar eerste tekens van leven zien,
ik mijn eerste gevoelens voor jou.
Ze begon te leven.
Ik begon te hopen.
Ze kreeg en kleur van dag op dag,
een kleur die ook ik kreeg wanneer ik jou zag.
Haar blaadjes bloeiden open …
Mijn gevoelens voor jou werden sterker.

De roos leefde.
Ik besefte dat ik van je hield.
Zij kende zonnige dagen en dagen met regen,
zoals ik vrolijke en trieste dagen kende.
Ze hield van het leven.
En ik hield van jou. Ik hou nóg van jou.
En die roos wil nu nog éénmaal genieten van de blauwe hemel, de zon, de vogels en de bijtjes.

Maar vorige week nog …
stond ze prachtig de wereld te bewonderen
tot ze tot besef kwam dat ze maar alleen was.
En nu hangt haar kopje neer …
Neen, ik had haar daar nooit alleen mogen laten …
Want ik weet … alleen is maar alleen.
En dat is wat ik ben zonder jou.

De roos is … net als ik …
langzaam aan’t verleppen.


Door Ine Verhagen
Op 19 september 1995

maandag 15 januari 2018

Droom nog even ....




Droom nog even ...

Droom en hou nog even mijn hand vast.

Betover me nog een keer voor je me loslaat.
Neem me nog eens in je armen zodat ik je warmte overal
met me kan blijven meedragen.


Droom nog even …

Zing nog een keer voor me …
zolang ik het geluid van je stem maar onthoud.
Huil met me mee en dep voor een laatste keer mijn tranen.


Droom nog even …

Kom nog eens naast me liggen en droom met me mee.

Zet je deur nog een keer voor me open, en ontsluit de venster
zodat mijn zorgen langs de achtertuin zullen vervliegen.


Droom nog even …

Luister nog een keer naar mijn verhaal
en herinner me nog eens aan het wat, hoe en waarom ik hier ben…


Droom nog even …

Troost me en verlos me nog één keer van mijn innerlijke pijn
en zeg op een dag vaarwel.


Door Ineke Verhagen
op 17 maart 2014