Ik zal nooit zijn zoals je dromen kan

Ik zal nooit zijn zoals je dromen kan.
Ik zal je nooit “hallo” zeggen zoals je zou verwachten.
Elke dag weer opnieuw, slaat de klok hetzelfde uur
waarop ik je in mijn herinnering omarm,
en elke nacht weer …
droom ik van je ademhaling die me vergeeft wat ik je ooit verweten heb.

Dus ik laat je rusten in de vergiffenis om mijn gedempte woede.

Ik wil je vermommen in een onbestaand figuur,
of je laten verdwijnen als een wolk achter de zon.
Het klinkt eenvoudig, strak en scherp…
Het is waanzinnig vermoeiend je te vergeten,
en van je dromen werkt slaapverlammend.

Het is verstikkend … alsof ik een vlucht neem door een nauwe steeg.

Je hebt me alles gezegd wat ik weten moest.
Je gaf mijn warmte een impuls tot overdaad.
En nog steeds ben ik dezelfde als toen.
Ik kan je laten lachen
al is je ellende nog zo zwaar.
Ik kan je doen dansen zonder muziek, en met je zingen
zonder een noot te kennen.

Wij samen kunnen toverspreuken uitvinden en onze levens ernaar leiden.

Alleen werkt dat ironisch en vervloekt het ons in de kille nacht.
Het leidt nergens naar… zelfs niet naar zinnen met oneindig veel vraagtekens.
Ik zie je graag,
maar het voelt aan als een illusie.
Want achter dat waanbeeld schuilt de harde waarheid …

Ik zal nooit de jouwe zijn.


Door Ine Verhagen
op 15 augustus 2012