Ik voel het leven uit mijn lichaam verdwijnen

alsof het laatste sprankeltje hoop wordt weggezogen.
Ik kan de tranen niet meer bijhouden,
laat staan ze nog opvangen.
Ik voel pijn en intens verlangen
om verloren emoties.

Ik sta stil op dit moment.
Ik weet niet hoe bij je te komen.
En ik hyperventileer bij de gedachte aan jou.

Al bevind ik me hier op een godverlaten eiland,
ik voel het kloppen van je hart
en mis de streling van je adem.

Ik kan geen lied meer zingen
zonder jou in mijn achterhoofd.
Ik kan geen dans meer wagen
zonder jouw lichaamswarmte om me heen.
Ik kan geen tekst meer schrijven
zonder jouw naam in mijn hart te dragen.

Ze zeggen dat tijd wonden heelt …
Ze zeggen dat verdriet slijt
en dat zorgen vervagen.

Ik wou maar dat ik wist
hoe ik dit gevoel ooit onder woorden kon brengen.


Door Ine Verhagen
op 7 augustus 2010

/