Kerstmis

Ik zat helemaal alleen in een café en keek naar buiten.
Sneeuwvlokjes vielen uit de lucht en dwarrelden langs de ruiten.
Jeugdsentiment lonkte bij de gedachte dat de kerstman in aantocht was.
In dromen, verlangend naar stille, maar prachtige winters, hefte ik mijn glas.
Ik wilde wel eens terug een kind zijn.
Jong, onbezonnen en zonder hartepijn.
De geur van gedoofde kaarsen rond Advent maakte me warm vanbinnen
en vervormde zich tot een intens evenement.
Kerstmutsen, sjaals, wanten en handschoenen deden me hunkeren naar
romantiek bij de open haard.
Maar helaas werd ik gewekt door de barman met de woorden
‘Wat is het nu allemaal nog waard?’
Zijn kille blik en niet weggestoken egoïsme, hopend op een volgende bestelling
bracht mijn vastberadenheid in een stroomversnelling.
Ik bedankte hem, nam mijn jas en besloot de koude tegemoet te gaan.
In mezelf dacht ik ‘vent, loop naar de maan!’

Kerstmuziek weerklonk in de felverlichte straten.
Ik genoot van de krakende sneeuw onder mijn voeten,
maar voelde me tevens plots zo enorm verlaten.
Net als het meisje met de zwavelstokjes …
verteerd door leegte en zwervend op versleten sokjes.
Maar plots stond ik voor een open deur …
en werd ik verwelkomt door een heerlijke dennengeur.
Een feestelijk gedekte tafel
deed me heel even hopen op een mirakel.
Vrede wereldwijd, vrienden en familie weer bij elkaar …
Eventjes de realiteit overstemmen, daarvoor is Kerstmis
en niets is minder waar !!!


Door Ine Verhagen
op 25 december 2010