Melancholie

Vreemd hoe melancholie je plots bekruipen kan.
hoe een storm van herfstblaadjes je tot stilstand brengt.
Even lijk je te verdwalen in jezelf.
Verloren in een lege straat met kalende bomen.
De weemoed van november opent je hart … zuiver en puur.

De weg die je bewandelt is nog steeds dezelfde.
Alleen zijn de kasseien vervangen door beton.
Zelfs het stoplicht aan de brug springt weer op rood.
Het fietspad is omgetoverd in een kleurentapijt,
en de herfstzon gaat langzaam onder op het geruisloze water.

Je sluit je ogen … en opeens krimpt alles samen.
Een vlaag van heimwee overvalt je vanuit het niets.
Opeens verlang je weer naar de kille ochtenden
toen je daar op je fiets naar school reed ...
al is dat inmiddels twintig jaar geleden.

Uit een openstaand raam klinkt een oude piano.
Dromen en mijmeringen uit een ver verleden …
Zou de pianist deze magie ook ervaren?
Of zit hij gekluisterd aan zijn instrument
hunkerend naar bewierookte nostalgie.

Zoals de zon telkens weer opkomt en ondergaat,
staat de tijd niet stil …
Uren, dagen en jaren gaan voorbij en herinneringen vervagen.
Maar net als bij een verkleurd en verschrompeld herfstblad,
lijk je vanbinnen van tijd tot tijd even te sterven.


Door Ineke Verhagen
12 november 2014