Misschien laat ik je best gewoon gaan.

Misschien laat ik je  best gewoon gaan.
Want waarschijnlijk is alles reeds gezegd en gedaan.
Alleen knaagt het hier ontzettend vanbinnen.
Want het lijkt weer totaal niet door te dringen.
Vragen, komma’s en uitroeptekens doorzeven een pad,
waar we het jaren geleden ooit over hebben gehad.
Waarom heeft een dikke laag sneeuw zich erover heen gelegd?
Is er iets dat je mee nooit eerder hebt gezegd?

Misschien is alles volkomen doods, kil en bevroren.
Wellicht heeft mijn ongeduld zich weer te hard laten horen.
Wel … het spijt me dat ik je heb teleurgesteld,
en dat ik niet diegene ben die je je hebt voorgesteld.
Het spijt me ook dat ik soms té euforisch ben,
en het verschil tussen liefde en vriendschap nog steeds niet ken.

Ik wacht namelijk al een heel leven lang.
Dat is te zien aan mijn vroegere kinderkamers behang.
Ooit stond mijn halve toekomst daar neergeschreven …
Maar de werkelijkheid heeft me echter heel andere normen meegegeven.
Angsten en onzekerheden die mijn weg belemmerd hebben.
Dagelijks loop ik gewapend te hopen dat ze langzaam zullen wegebben.

Al lijkt het beter je dit keer echt te laten gaan,
het doet pijn om je opnieuw een deur te horen dichtslaan.
Weinige deuren kunnen het glas doen breken
van een reeds geopende raam die om liefde zit te smeken.
Maar misschien is het gewoon nog veel te vroeg voor mij,
hou ik me best vast aan mijn dromen en wees ik beter blij.
Op één of andere dag ben ik waarschijnlijk compleet ondersteboven.
Dat is een hart onder de riem en een houvast om in te geloven !!!



Door Ine Verhagen
op 24 januari 2010