Lieve mama

Enige tijd geleden nam je je intrek in een rust en verzorgingstehuis.
Niet geheel vrijwillig, maar toch kreeg je daar een nieuwe thuis.
Eerst was je wel een beetje boos, maar dat mocht wel zijn,
want helaas is verhuizen niet altijd even fijn.
Maar uiteindelijk hebben ze je daar toch een beetje gesust,
en leek je je in de situatie te hebben berust.

Je bloeide voor een stukje terug open,
kon terug trappen van beneden naar boven lopen,
was met quiz spelletjes steeds de winnaar,
en had opnieuw je babbeltjes hier en daar.
Je hebt je zelfs weer een beetje nuttig gemaakt,
en best sommige hartjes blij gemaakt.

En opeens is het zo onverwachts snel gegaan.
Lieve mama, het was echter tijd om te gaan.
Eigenlijk veel te vroeg naar mijn gevoel,
maar had je eigenlijk nog wel een doel?
Die vreselijke ziekte had zich zodanig in zijn macht,
dat je de strijd verloor in die donkere nacht.

Het is een wreed gevoel en moeilijk te beschrijven
om als wees zonder vader en moeder achter te blijven.
Ik ben alle weken met de zus bij je op bezoek geweest,
en nee … dat was niet altijd een groot feest.
Vaak heb ik gevloekt en je soms bijna gehaat.
Maar op een moeder blijf je nooit lang kwaad.

Onze emoties lagen soms mijlenver uit elkaar,
maar ik vergeet niet … je was altijd weer daar.
De Japanse sierkers die jij altijd zo mooi vond,
was in volle bloei na de laatste groet bij ochtendstond.
Het donderde, het bliksemde en af en toe scheen de zon,
en ik wou dat ik je nog wat zeggen kon.

Maar lieve mama …
Rust nu maar zacht en doe papa de groeten,
afscheid nemen is iets dat we allemaal ooit moeten.
Op één of andere manier blijven we met elkaar verbonden.
En al wordt dit briefje nooit verzonden,
je zit voor eeuwig in mijn hartje en ik zal je niet vergeten …
Maar dat zul je waar je ook bent wel weten.



Vanwege Ineke Verhagen
5 mei 2016