Die éne dag ...

Ik denk vaak terug aan die eerste dag …
Die dag dat onze ogen elkaar ontmoetten,
en niet wisten wat er verder op onze weg lag.
Vanaf die dag zou alles veranderen, al wisten we niet waarom.
We wisten niet dat een onschuldige blik een mensenleven
kon verwarren met eindeloze en onbereikbare dromen.
En we hadden totaal geen gedacht dat we het lot sindsdien niet meer konden ontkomen.
Nee, dat wisten we niet.

Er was enkel de aanwezigheid van één of andere God,
al geloofden we er niet eens in.
We geloofden alleen maar in een spel van verleiden en verlossing.
Maar die dag gebeurde er méér dan we in wezen konden vermoeden.
Al deed ik je huiveren van passie, jij hield mijn hand vast
zonder een kick te laten.
Je huilde tranen die ik toen niet voelde,
en ik verscheurde je ziel als een genadeloze feeks.

Maar die dag werd er een leegte geopend die tot nog toe niet is opgevuld.
Sinds die dag heb je me doen zweven over rotsen waar golven zich tegen stukslaan.
Vallende sterren gaven me valse hoop en deden me geloven in een weerzien dat nooit mocht zijn.

Die éne dag is een leven op zich …
Je voelde mijn hart als een tornado tekeer gaan,
en gaf me een kus.
En die kus is het laatste wat er van die dag nog overblijft.

Een intense kus op die éne dag.


Door Ine Verhagen
op 23 augustus 2009