In mijn tuin
plantte ik de roos, vóór ik jou leerde kennen.
Voor haar en voor mij ging toen een nieuwe wereld open.
Ze liet haar eerste tekens van leven zien,
ik mijn eerste gevoelens voor jou.
Ze begon te leven.
Ik begon te hopen.
Ze kreeg en kleur van dag op dag,
een kleur die ook ik kreeg wanneer ik jou zag.
Haar blaadjes bloeiden open …
Mijn gevoelens voor jou werden sterker.
De roos leefde.
Ik besefte dat ik van je hield.
Zij kende zonnige dagen en dagen met regen,
zoals ik vrolijke en trieste dagen kende.
Ze hield van het leven.
En ik hield van jou. Ik hou nóg van jou.
En die roos wil nu nog éénmaal genieten van de blauwe hemel, de zon, de vogels en de bijtjes.
Maar vorige week nog …
stond ze prachtig de wereld te bewonderen
tot ze tot besef kwam dat ze maar alleen was.
En nu hangt haar kopje neer …
Neen, ik had haar daar nooit alleen mogen laten …
Want ik weet … alleen is maar alleen.
En dat is wat ik ben zonder jou.
De roos is … net als ik …
langzaam aan’t verleppen.
Door Ine Verhagen
Op 19 september 1995
